بررسی نگرش حکمای بعد ازاسلام در مورد مشارکت شهری

موضوع مشارکت شهروندان در آمور شهری, از یک دهه قبل تا کنون به عنوان عامل اساسی در بررسی های توسعه مورد نظراست. مشارکت شهروندی یکی از پارامترهای اساسی در شهرها و کلان شهرهای پیشرفته است. از مهمترین اصول اساسیحقوق شهروندی مشارکت همه افراد در مدیریت آمور شهری است. هر شهروند حقی در زیستن در مکانی که متعلق به آن استدارد و حق دارد در اداره آمور شهر خود سهیم باشد. وظایف شهرداری در حوزه مدیریت شهری همان طور که حقوق مردم دربرخورداری از خدمات شهری متناسب و کارآمد به حساب می آید هم زمان تکالیفی را بر عهده آنان قرار می دهد تادو کفهترازوی حقوق و تکالیف متقابل برابر گردد. حقوق شهروندان ازانجاکه شامل مفاهیمی چون رفاه. سلامت و عدالت است از مهمترین حقوق انسانی به شمار می آید و همچنین رعایت تکالیف شهروندی، مشارکت شهری و احترام به قوانین شهرداری ازانجهت که ضامن نظم اجتماعی و رشد فرهنگی شهرهاست از اهمیت ویژه ای برخوردار است. بر این اساس پژوهش حاضر بهبررسی نگرش حکمای بعد از اسلام در مورد مشارکت متقابل مردم ایران پرداخته تا زمینه آشنایی هرچه بیشتر و درنتیجهتحقق بیشتر حق مداری در تعاملات مردم و شهرداری فراهم آید. این پژوهش باهدف توصیف و تحلیل این دیدگاه ها و ادله آنها و با تکنیک جمع آوری اطلاعات و داده ها به صورت کتابخانه ای صورت گرفته است.نتایج و یافته های پژوهش نشان می دهد آموزه هایی که در رابطه با حکمرانی واردشده حاکمان بعد اسلام و نهادهایحاکمیتی را به رعایت اصول انسانی توصیه نموده و رعایت قوانین را بر مردم لازم دانسته است. همچنین مردم به عنوان سنگزیربنای تحقق پیشرفت و عدالت اجتماعی در جامعه. موظف به رعایت همه جانبه قوانین و همچنین تعامل دلسوزانه ومشارکت مسئولانه در آمور شهری هستند.

کلیدواژه ها:

مشارکت شهری ، حکمای اسلامی ، مردم ، حکومت اسلامی