تبیین شاخصه های محیط یادگیری مطلوب، متناسب با ویژگی های شخصیتی کودکان دارایاختلال اوتیسم

اوتیسم، یکی از بیماری هایی است که می تواند با شرایط محیط بیمار در ارتباط باشد. کودکان به عنوان گروهی از این جامعه که با حساسیت بیشتری در محیط دریافت هایی خواهند داشت. اهمیت پرداخت به مکانی که میزان دریافت های کودکان از محیط را، متناسب با خواسته ها و نیازهای کودکان تعریف کند نشان می دهد. طراحی ها و پژوهش ها نشان می دهد، مرکز نگهداری یا فضای ویژه برای کودکان اوتیسم که براساس ویژگی های رفتاری، خواسته ها و نیازهای روحی آن ها باشد، به عنوان مرکز توانبخشی ارائه شده است. و به تنوعات شخصیتی کودکان که میزان ادراک و دریافت کودکان از محیط را مشخص می کند توجه نشده است. دراین پژوهش سعی بر آن است که با بررسی نمونه های برجسته جهان، طبق شاخصه های روانشناسی شخصیت، ابتدا تنوعات شخصیت کودکان اتیسم معرفی شدهاست و در ادامه محیط های پیشنهادی که بتواند مطلوب تنوعات شخصیتی کودکان اوتیسم باشد ارائه شده است. ابزار گردآوری اطلاعات در این تحقیق، مصاحبه و مشاهده و ارتباط نزدیک و مستقیم از کودکان اوتیسم و مصاحبه با پدر و مادر و مسئولین مرتبط و روانشناس های مربوطه با آنها در محیط های مختلف مانند مراکز باز توانی کودکان اوتیسم وابسته به سازمانی بهزیستی است. استفاده از پرسشنامه برای ثبت رفتارها و حرکات و نحوه برقراری ارتباط این کودکان با اطرافیان می باشد. پس از به اتمام رسیدن مرحله شناخت در این پژوهش (کودکان اوتیسم) تلاش بر آناست که ایده های فضایی و کالبدی مناسب، برای طراحی فضای آموزشی و درمان برای کودکان اوتیسم جهت بهبود سلامتی روحی و جسمی ارائه گردید. شاخصه های موثر بر طراحی محیط آموزشی مطلوب کودکان اوتیسم براساس تنوعات شخصتی در ۹ شاخصه (نور، رنگ، سازماندهی فضا، پیش بینی پذیری فضاها، حریم و فضای شخصی، وضعیت آکوستیک، کنترل امنیت، ، گرمایش و تهویه ، بافت و مصالح) معرفی شد و برای این شاخصه ها، راهکارهایی برای استفاده مطلوب کاربران از فضا پیشنهاد گردید.

کلیدواژه ها:

اختلال اوتیسم ، درمانگر ، معماری اثرگذار ، محیط یادگیری