لزوم توسعه اقامتگاه های سنتی شهری بر مبنای فرهنگ بومی مناطق مختلف از دیدگاه معماری

هدف از این پژوهش سعی در مرور، بازبینی و درنهایت بازشناسی رابطه ی معماری بوم آورد و گردشگری و تاثیر متقابل این دو در مجموعه ی اقامتی و گردشگری از دیدگاه معماری می باشد، همچنین رابطه ی آن ها بافرهنگ مورد بررسی قرار می گیرد. در این متن ابتدا با بازشناخت ادبیات موضوع به بررسی موضوعی سرپناه در سفر، هویت و فرهنگ معماری و درنهایت تاثیر رابطه معماری بوم آورد و معماری پایدار و تاثیراتی که هنر بومی می تواند بر طراحی مجموعه اقامتی و گردشگری بگذارد، پرداخته شده است. این پژوهش با توجه به فرضیه های فوق ازلحاظ هدف کاربردی و با روش های ترکیبی تحقیق ازجمله روش مطالعات موردی، توصیفی، تحلیلی انجام گرفته است. یافته های این پژوهش حاکی از این است که قطعا فرهنگ و هنر و در معماری بومی بر یکدیگر تاثیرگذار هستند. هنر ایرانی و فرهنگ ایرانی به دلیل داشتن یک هدف مشترک هر دو به یک سو در تلاطم هستند، البته امروزه این عناصر در حال تزلزل می باشند، هدف ما از طراحی مجموعه این است که در طرح ایده آل چنین مرکزی، می توان با استفاده از ویژگی های کالبدی نظیر فرم و روابط اجزای کالبدی در راستای معماری بومی در طراحی مجموعه گردشگری و اقامتی گام موثری برداشت. عمچنین نتایج نشان داد که با توجه به اینکه پارامتر حمایت های شهرداری نظیر امتیازهای بافت فرسوده، عوارض و خدمات در توسعه اقامتگاه های بومگردی نقش چشمگیری در توسعه و تعدد آنها دارد، توصیه می شود که توجه بیشتری به این عامل شده تا کیفیت اقامتگاه های سنتی و تعداد آنها پیشرفت چشمگیری نماید. امری که توجه بدان موجب توسعه گردشگری شهری و افزایش سرانه درآمد شهر شیراز و رونق اقتصادی و پویایی شهر خواهد شد.

کلیدواژه ها:

کلمات کلیدی: توسعه اقامتگاه های سنتی ، فرهنگ بومی مناطق مختلف ، گردشگری ، دیدگاه معماری ، حمایت های شهرداری.