هدف شناسی و امکان شناسی توسعه اجتماعی در ایران

استدلال این مقاله این است که غلبه رویکرد پس­ماندی به توسعه اجتماعی در ایران ناشی از ضعف در هستی­شناسی، هدف­شناسی و امکان­شناسی و عدم اجماع نظری و تجربی در این حوزه است. بنابراین در صدد آن است ضمن بررسی ظرفیت­ها و پتانسیل­های موجود تحقق توسعه اجتماعی در اسناد بالادستی و قوانین کشور با هدف انجام بخشی از امکان­شناسی توسعه اجتماعی جهت کمک به ترسیم دقیق هستی­شناسی و هدف­شناسی، این مفهوم و ابعاد آن را در مجامع بین­المللی با استفاده از روش فراترکیب در الگوی نوبلت و هیر، ردیابی نمود. برای این منظور کلیه اسناد بالادستی توسعه در ایران و اسناد نهادهای بین­المللی مطرح در این حوزه بررسی گردید. نتایج نشان داد با وجود مناقشات، پس از اعلام موضع درخصوص وضعیت اولیه، اهداف و مداخله در حوزه توسعه اجتماعی در ایران، می­توان آن­را از طریق ترکیب عقلانی و منطقی سیاست­های رشد و سیاست­های بازتوزیعی توسط دولت به دست آورد.

کلیدواژه ها:

توسعه اجتماعی ، هدف شناسی ، امکان شناسی ، برنامه های توسعه ، کارگزاران بین المللی توسعه