راهبرد پژوهی ارتقاء زیست پذیری مناطق کلان شهری درایران (نمونه موردی منطقه ۱۰ کلانشهر اصفهان)

امروزه به دلایل متفاوتی اعم از رشد سریع جمعیت، فقدان زیرساخت ها، فرایند کند تهیه وتصویب طرح هایشهری و... تنها ۲۵ درصد از طرح های شهری اجرا می گردد. از جهت دیگر این طرح ها عملا در کاهشمشکلات و معضلات شهر ها نتیجه مدنظر را ندارد یا حتی در مواردی باعث تشدید مشکلات می گردد. از عللاصلی ناکارآمدی طرح های شهری می توان به عدم پویایی و واقع بینانه نبودن طرح ها اشاره نمود. از این رومی توان از برنامه ریزی راهبردی برای حل معضلات شهری استفاده نمود. هدف اصلی این پژوهش نیز بررسیزیست پذیری با تاکید بر برنامه ریزی راهبردی می باشد. این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی، و به لحاظماهیت از نوع توصیفی تحلیلی است. بدین منظور برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه هایی استانداردبهره گرفته شد و سپس جهت تحلیل اطلاعات جمع آوری شده از روش SWOT استفاده گردید. تعداد مشارکت کنندگان در این تحقیق ۲۷ نفر از کارشناسان و خبرگان بودند. بدین منظور ابتدا به بررسی زیست پذیری در منطقه ۱۰ شهر اصفهان و سپس به تحلیل اطلاعات پرداختیم. در نهایت راهبرد هایی ازجمله احداث فضای سبز مناسب، دعوت از سرمایه گذاران، انجام طرح های بهسازی و نوسازی بافت فرسوده و همچنیناجرای طرح ساماندهی حاشیه نشینی و افراد بی خانمان در جهت افزایش زیست پذیری در منطقه مورد مطالعه ارائه شد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی راهبردی ، زیست پذیری ، توسعه شهری ، اصفهان ، SWOT