نگرشی بر تاثیر برنامه ریزی راهبردی حمل و نقل پایدار و رشد اقتصادی در مدیریت شهری

امروزه موضوع حمل ونقل و ترافیک به عنوان یک پدیده اقتصادی، سیاسی و اجتماعی نقش بسیار مهمی در کیفیت و ساختار اقتصادی-اجتماعی جامعه دارد.بر کسی پوشیده نیست که راه رسیدن به فرایند توسعه اقتصادی تنها با عبور از پل مستحکمی به نام حمل و نقل امکان پذیر است ؛ از این رو می توان با اطمینان گفت که حمل و نقل یکی از اصلی ترین ارکان زیر بنایی کشورهای پیشرفته و درحال توسعه به شمار می آید ؛ رکنی که همواره مورد توجه خاص است.حمل و نقل همگانی یکی از نیاز های ضروری جوامع شهری امروزی بشمار میرود. درجهان امروز، حمل و نقل از جمله بخش های زیربنایی اقتصاد است که فرآیند توسعه اقتصادی را تحت تاثیر قرارداده و اساس مبادلات بازرگانی و کلید توسعه اقتصادی و اجتماعی است. متخصصان حمل و نقل براین باورند که بین کارآیی در بخش حمل و نقل و کارآیی عمومی اقتصاد و رشد اقتصادی، رابطه ای مستقیم وجود دارد و حمل و نقل را واسطه میان فعالیت های کشاورزی، صنعتی، بازرگانی و خدماتی در سطح ملی و بین المللی می دانند. بعبارت دیگر، حمل و نقل را قلب جریان توسعه دانسته و معتقدند حمل ونقل در توزیع درآمدها و کاهش نابرابری های اقتصادی و اجتماعی و کاهش آثار فقر و اختلاف درآمد روستانشینان و شهرنشینان نقشی موثر دارد.اگرفرآیندهای اقتصادی شهر را در چرخه چهار بخشی شهروند، بنگاه، بخش دولتی و بخش عمومی در نظر بگیریم، با تقویت فعالیت های هماهنگ کننده و تسهیل گرانه در این چرخه، می توان مسیر توسعه را کوتاه تر کرد. در ایران نگاه اقتصادی به شهرها ضعیف و منفعل است و این فقدان رویکردهای اقتصادی، سیاست گذار شهری را از نیل به هدف حکمروایی خوب دور کرده است. برداشت نه چندان درستی که در رابطه با راهبردهای اقتصاد شهری در ایران وجود دارد این است که اقتصادشهری به »فروش و مصرف سرمایه شهر« تقلیل یافته و نگاه مالیه و فاینانس به تفکر غالب اقتصاد شهری بدل شده است.

کلیدواژه ها:

اقتصاد پایدار ، حمل و نقل پایدار ، مدیریت شهری ، مدیریت راهبردی