طراحی مجتمع اقامتی– تفریحی با رویکرد معماری زمینه گرا بر اساس تحلیل ارتباط معنایی بستر طرح و فرم کالبدی نمونه موردی: (منطقه دوهزار شهر تنکابن)

با توجه به گسترش روزافزون صنعت توریسم و گردشگری در دنیا و تبدیل آن به یک صنعت موفق و با توجه به نیاز روزافزون کشور ایران به گسترش توریسم با داشتن پتانسیل های طبیعی و مصنوعی شکل گرفت. امروزه زندگی شهری ونظام اجتماعی موجود در شهرها، انسانها را از مسیر اصلی زندگی دور کرده و با وجود رفاه و امکانات بسیاری که در اختیارشان قرار داده از سادگی طبیعت دور شده اند. زمینه گرایی تلاشی ست برای نمایش توان ایجاد محیط مطلوب بصری در مقیاسی کلان تر از معماری است و توجه به ابعاد کالبدی، انسانی و وجوه اجتماعی – فرهنگی جامعه دارد . سبک های متفاوت معماری می توانند بدون از دست دادن ویژگی های خود با زمینه موجود همگونی مطلوبی ایجاد کنند و در واقع در زمینه گرایی ، ساختمان عضو همخوان با اکولوژی و عنصر هماهنگ در بستر خود و در نهایت محیط زیست خواهد بود در این مقاله روش تحقیق، توصیفی – تحلیلی و با استفاده از شیوه های مرور متون و منابع مورد استفاده قرار خواهد گرفت. از مقا یسه و جمع بندی نتایج به دست آمده از مطالعات نظری و میدانی، ضوابط و اصول طراحی مجموعه اقامتی – تفریحی که شامل ابعادمناسب فضاها و مناسب سازی دسترسی ها و اصول و ضوابط مربوط به طراحی منظر مناسب برای اقشار مختلف، ارائه گردیده و بعد از تجزیه و تحلیل اطلاعات گردآوری شده بر پایه مطالعات انجام شده یک الگوی مناسب به منظور طراحی فضای اقامتی و تفریحی در منطقه دوهزار طراحی شده و با استفاده از تحلیل داده ها و اطلاعات به ارائه طرحی متناسب با رویکرد زمینه گرایی بر اساس تحلیل ارتباط معنایی بستر طرح و فرم کالبدی و پتانسیل های موجود پرداخته می شود .

کلیدواژه ها:

معماری زمینه گرا ، معماری منظر ، فرم کالب دی ، انسان و محیط ، مجتمع تفریحی –اقامتی