(ارزیابی مبانی تاب آوری محلات شهری و مجتمع های مسکونی در برابر ویروس کرونا)

ظهور بیماری های همه گیر پدیده ی نوینی نیست , در سال ۲۰۰۹ یک ویروس جدید آنفولانزا شیوع پیدا کرد و اولین بیماری همه گیر آنفولانزا را در قرن ۲۱ ایجاد نمود ,شیوع ویروس های جدید شامل آنفولانزای مرغی ,سارس ,سندروم تنفسی خاورمیانه , ویروس زیکا , ابولا و اخیرا کووید ۱۹ می تواند هزاران نفر را بکشند و میلیاردها دلار خسارت بار آورد, با این وجود احتمال شیوع بیماری های فراگیر در دنیا در آینده نیز وجود دارد. قرنطینه که به عنوان یک رویکرد پیشگیرانه در شیوع پاندمی ها از آن استفاده میشود منجر به حضور طولانی مدت تر در فضاهای مسکونی میشود که اگر شرایط فضایی و محیطی به لحاظ معماری شرایط مناسبی نباشد می تواند منجر به بیماری های روحی وروانی متعددی شود.در دوران پاندمی کویید ۱۹ ما تجربه ی زیسته ای را از سر گذرانده ایم و دریافتیم که معماری فضاهای مسکونی می تواند تاثیر بسزایی در افزایش موفقیت قرنطینه بگذارد. رخدادهای جهانی مانند:جنگ ,پاندمی و بیماری های فراگیر بر زندگی فردی و اجتماعی انسان ها اثرات فراوانی گذاشته و در بلند مدت در شیوه معماری و شهرسازی نیز تغییرات محسوسی را پدید می آورد, شیوع بیماری کووید ۱۹ در حال حاضر موجب تغییر سبک زندگی مردم شده و نشان از لزوم بازنگری در ضوابط و الگوهای طراحی مسکن جهت تاب آوری موثر تر را دارد بر این اساس نقشه های پیشین پاسخگوی تغییرات و نیازهای جدید نیست به ویژه در دوران قرنطینه که مردم بیشتر اوقات خود را در خانه می گذرانند. توجه به طراحی مسکن و به کارگیری عناصر معمارانه در طراحی متناسب با شرایط بهداشتی و سبک جدید زندگی بیش از پیش اهمیت یافته است .مطالعه ی عمیق و کاربردی در جهت طراحی فضاهای مسکونی تاب آور به عنوان ظرف اصلی دوران قرنطینه این امکان را به ما می دهدکه با طراحی مناسب فضاها توان افراد در ماندن طولانی مدت د ر این فضاها بالاتر رود و درنتیجه شانس رخداد بیماری های روحی و روانی به شدت در این دوران و دوران بعد از شرایط پاندمی و یا هر موقعیت بحرانی که منجر به حضور طولانی مدت در بناهای مسکونی می شود کاهش یافته و بدین ترتیب ضمن تجربه ی بهتری از قرنطینه میتوان آسیب های روحی و تلفات مربوط به این دوران را به حد اقل رساند.

کلیدواژه ها:

مجتمع مسکونی ، قرنطینه ، کرونا ، تاب آوری