تحلیل لزوم بکارگیری رویکرد میان رشته ای و فرارشته ای در آموزش معماری ایران

امروزه آموزش معماری در ایران پاسخگوی نیاز تخصصی دانشجویان نیست و با توجه به ماهیت میان رشته ای معماری نیاز به بهره گیری از رویکردهایی نظیر میان رشته ای و فرا رشته ای می باشد. با این حال با توجه به اینکه امروزه نقد های بسیاری بر رویکرد میان رشته ای وارد گردیده است، مقدمات گرایش به فراشتگی فراهم شده است.با توجه به گذار فرا رشته ای از اهداف به اقدامات و اعمال نیاز است تا به بررسی مبانی نظری این حوزه جهت پیاده سازی در برنامه آموزشی دروس معماری پرداخته شود. بر این اساس، این پژوهش از نوع تحقیقات کیفی،از منظر هدف کاربردی و از نظر روش شناسی توصیفی-تحلیلی می باشد. هدف اصلی این پژوهش بررسی چگونگی کاربست رویکردهای فرارشته ای و میان رشته ای در آموزش معماری ایران می باشد. بر اساس نتایج حاصل از پژوهش می توان اذعان نمود که فرارشته ای را می توان به عنوان نوعی از رویکرد حل مسائل چند بعدی،پیچیده و بر پایه معضالت اجتماعی مبتنی بر تیم تعریف نمود که بر پایه ی پیچیدگی، مسئولیت پذیری اجتماعی، یادگیری متقابل و شکل گیری دانش شکل گرفته اند. با این حال معلم در فرآیند آموزش درسی فرارشته ای، هم سطح دانشجویان است. یعنی معلم هم نظیر دانشجویان در جریان آموزش یاد می گیرد. آنچه که مشخص است برای آموزش فرا رشته ای در حوزه معماری می بایست از روش شناسی های فرا رشته ای نیز بهره جست.

کلیدواژه ها:

میان رشتگی ، فرارشتگی ، آموزش معماری ، آموزش عالی