تاثیر روش تدریس مساله محور و روش تدریس سخنرانی بر پیشرفت تحصیلی و نگرش به درس ابتدایی

هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر آموزش به شیوه مساله‎محور و سخنرانی بر پیشرفت تحصیلی و نگرش به یادگیری دروس‎ابتدایی شهر شیراز می باشد . جامعه آماری این پژوهش عبارت است از دانش آموزان دختر‎مدرسه ابتدایی شهر شیراز می باشد که تعداد ۷۲ نفر از آنان به عنوان نمونه آماری به طور تصادفی انتخاب گردیدند . تعداد ۳۷ نفر با روش تدریس مساله محور و ۳۵ نفر روش تدریس سخنرانی آموزش‎دیدند. ابزارهای اندازه‎گیری به کاررفته در این پژوهش شامل آزمون محقق‎ساخته پیشرفت تحصیلی و پرسشنامه نگرش‎سنج محقق‎ساخته جهت اندازه‎گیری نگرش آزمودنی ها به یادگیری دروس ‎قبل از تدریس و بعد از تدریس می‎باشد . آزمودنی های‎پژوهش ابتدا در پیش‎آزمون نگرش‎سنج شرکت کرده، بعد از۱۲‎هفته اجرای تدریس سخنرانی و تدریس‎مساله محور ، پیشرفت تحصیلی و نگرش به دروس ، بعد از تدریس آنان، مورداندازه گیری واقع گردید . جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تی مستقل و تی وابسته استفاده گردید . نتایج نشان‎دادند که پیشرفت تحصیلی گروه‎مساله محور نسبت به گروه‎‎‎‎‎‎‎‎‎‎ سخنرانی بیشتر بوده و تفاوت بین میانگین های آنها معنادار است . همچنین نتایج نشان دادند که نگرش‎های دانش‎آموزان گروه مساله‎محور به یادگیری و موضوع درسی در مقایسه با گروه آزمودنی های سخنرانی از تغییرات مثبت‎تری برخوردار‎است

کلیدواژه ها:

روش تدریس سخنرانی ، روش تدریس مساله محور ، پیشرفت تحصیلی ، نگرش مثبت ، دانش آموزان