باستان گرایی (آرکائیسم) در اشعار قهار عاصی

یکی از شیوه های آشنایی زدایی و برجسته سازی کلام در نظر منتقدان فرمالیسم، استفاده از واژه ها و عبارات کهن است که در نقد ادبی به باستان گرایی یا آرکائیسم معروف است . در این پژوهش اشعار قهار عاصی از منظر آرکائیسم بررسی می شود تا روشن شود شاعر برای بیان مقاصد شاعرانه اش تا چه اندازه از باستان گرایی بهره جسته است. تحقیق حاضر با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی صورت گرفته و روش گردآوری اطلاعات به روش کتابخانه ای است. پژوهش در صدد آن است تا به این پرسش پاسخ دهد که آیا قهار عاصی برای برجسته سازی اشعارش تا چه اندازه از هر دو حوزه آرکائیسم یعنی حوزه نحوی و واژگانی بهره برده است. پژوهش از اینمنظر که زمینه پژوهش های تطبیقی با دیگر شاعران معاصر افغانستان و همچنین با دیگر شاعران حوزه زبان فارسی را فراهم می کند، حائز اهمیت است. پژوهش نشان می دهد که فرایند برجسته سازی زبان، از رهگذر آرکائیسم مانند شکستن قواعد نحوی، نوآوری های واژگانی و ترکیبات و استفاده از واژگان کهن میسر گردیده است.

کلیدواژه ها:

آرکائیسم یا باستانگرایی ، اشعارعاصی ، حوزه واژگانی و حوزه نحوی