اثربخشی آموزش واقعیت درمانی بر افزایش شادکامی و مسئولیت پذیری و کاهش احساس تنهایی

هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی واقعیت درمانی بر افزایش مسئولیت پذیری و شادکامی و کاهش احساس تنهایی کارکنان موسسه مدرسان شریف بود. روش پژوهش، شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون، گروه کنترل و پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل ۱۹۰ نفر از کارکنان موسسه مدرسان شریف شهر تهران در سال ۱۳۹۵ بود که با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای و در دسترس، از میان آن ها تعداد ۳۱ نفر انتخاب و در دو گروه ۱۵ نفری آزمایش و ۱۶ نفری کنترل جایگزین شدند و در سه مرحله، به پرسشنامه های احساس تنهایی راسل و همکاران (۱۹۷۸)، مسئولیت پذیری گاف (۱۹۸۷) و شادکامی آرگیل و همکاران (۱۹۸۹) پاسخ دادند. سپس گروه آزمایش به مدت ۷ جلسه نود دقیقه ای تحت آموزش های واقعیت درمانی قرار گرفتند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. برای تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده، از روش آماری تحلیل واریانس چندمتغیره و تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج حاکی از کاهش معنادار نمره احساس تنهایی و افزایش معنادار نمره مسئولیت پذیری و شادکامی در گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه در مرحله پس آزمون و پیگیری بود. از آنجا که اجرای برنامه آموزش واقعیت درمانی به صورت گروهی منجر به افزایش شادکامی و مسئولیت پذیری و کاهش احساس تنهایی کارکنان می شود، از این برنامه می توان به عنوان برنامه ای مفید و موثر برای کارمندان موسسات و ادارات استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

احساس تنهایی ، شادکامی ، مسئولیت پذیری ، واقعیت درمانی