بررسی تاثیر فیلم پلاستیکی در جلوگیری از هدررفت آب در اطراف ریشه سیاه تاغ در منطقه سجزی استان اصفهان

با توسعه جمعیت در روی کره زمین، بشر همواره به فکر تامین منافع آنی خود بوده و توجهی به طبیعت اطراف خود نداشته است. کمبود آب در مناطق خشک کشور اصلی ترین عامل محدودکننده جهت گسترش پوشش گیاهی در طرح های بیابان زدایی محسوب می گردد؛ به طوری که درحال حاضر بیش از ۷۰ درصد اعتبارات پروژه های بیولوژیک بیابان زدایی و تثبیت شن های روان صرف عملیات تامین آب و آبیاری در مناطق بیابانی کشور می شود. این پژوهش در بخشی از عرصه بیابانی واقع در دشت سجزی به مدت نه ماه و با هدف دستیابی به روشی که بتواند موجب استقرار و زنده مانی هرچه بیشتر نهال ها و افزایش بهره وری آب گردد به مرحله اجرا گذاشته شد. در این پژوهش گونه سیاه تاغ تحت تیمارهای کف پوش پلاستیکی و شاهد (تیمار بدون کف پوش پلاستیکی) در منطقه کشت شد. در تیمار کف پوش پلاستیکی به جهت ممانعت از آب دزدی شکاف های موجود در منطقه از فیلم های پلاستیکی منفذدار استفاده گردید. هر دو تیمار تحت شرایط کاملا یکسان قرار داشتند. این پژوهش در قالب طرح کاملا تصادفی متعادل به اجرا درآمد. طی دوره آزمایش شاخص هایی نظیر ارتفاع گیاه و قطر متوسط تاج پوشش گونه اندازه گیری شد. داده های بدست آمده از این ارزیابی ها با استفاده از نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتیجه تجزیه واریانس داده های بدست آمده نشان داد که روش کف پوش پلاستیکی، روش مناسب تامین آب جهت پرورش نهال سیاه تاغ در این مناطق بیابانی با تبخیر و تعرق بسیار شدید و بادهایی با سرعت بسیار زیاد هستند. دلیل موفقیت روش کاشت به صورت کف پوش پلاستیکی به خاطر جلوگیری از خارج شدن آب مورد نیاز برای رشد گیاه است، زیرا وجود درز و شکاف هایی در زمین سجزی سبب خروج آب و عدم دسترسی آن برای گیاه می باشد که این امر سبب هدر رفت آب و رشد کم گیاهان می شود ولی در روش کاشت معمولی، آب مدت کمی پس از آبیاری از طریق شکاف ها از دسترس گیاه خارج می شود و در نتیجه در مدت کوتاهی نهال ها نیاز به آب داشته و به همین دلیل از رشد و نمو کمتری برخوردار می باشند.

کلیدواژه ها:

بیابان زدایی ، کف پوش پلاستیکی ، سیاه تاغ ، دشت سجزی