کهن الگوی «نجات مرد به وسیله زن» و ردپای آن در روایات غنایی

یکی از کهن الگوهایی که در بسیاری از داستان های غنایی وجود دارد، کهن الگوی نجات مرد به وسیله زن است. چه در روایات عاشقانه ای که قهرمان آن ها شخصیت مرد است، چه آن هایی که قهرمانشان شخصیت زن است، می توان نشانه هایی از این وضعیت کهن الگویی را مشاهده کرد. در این کهن الگو شخصیت زن داستان به یاری شخصیت مرد می شتابد و او را از مرگ یا درماندگی اش نجات می دهد. در این پژوهش به بررسی این کهن الگو در روایات منظوم غنایی «زال و رودابه»، «بیژن و منیژه»، «خیر و دختر چوپان»، «افسانه گفتن سبزپوش بهشتی در پیش بهرام گور»، «یوسف و زلیخا» و «جم و گل» پرداخته شده است و داده های آن با رویکرد نقد کهن الگویی نقد و بررسی شده اند و به شیوه توصیفی-تحلیلی نگارش یافته اند. یافته های به دست آمده نشان می دهد که علاوه بر این که کهن الگوی نجات مرد به وسیله زن در قصه های کهن وجود دارد، در بسیاری از متون غنایی امروزی نیز وجود دارد و وضعیتی کهن الگویی است که برخی از روایات براساس آن شکل گرفته اند. عشق در نگاه اول، پرهیزه شکنی، دیوآسایی، سفر قهرمان و رسیدن به فردیت، مولفه های اصلی کهن الگوی نجات مرد به وسیله زن اند که در روایات متاثر از این وضعیت کهن الگویی وجود دارند.

کلیدواژه ها:

پرهیزه شکنی ، دگرپیکری ، دیوآسایی ، سفر قهرمان ، عشق در نگاه اول ، فردیت ، قهرمان زن