بررسی تاثیر آموزش مدیریت مادران در تربیت دانش آموزان دارای اختلال بیش فعالی- نارسایی

اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی یکی از رایج ترین اختلالات رفتاری در بین دانش آموزان اکثر کشورها است. براساس گزارشی در ایالات متحده حدود ۳ الی ۵ درصد دانش آموزان به این اختلال مبتلا هستند. شکل مزمن این اختلال به شدت کارکرد افراد را در خانه و مدرسه مختل می کند. اختلال نارسایی توجه-بیش فعالی مجموعه نشانگانی است با محدودیت میدان توجه، که با سطح رشد فرد ناهماهنگ است و به ضعف تمرکز و رفتار ناگهانی و بیش فعالی منجر می شود. به عبارت دیگر، مشخصه اصلی این اختلال وجود الگوی ناپایدار توجه و یا بیش فعالی و تکانشگری است. تربیت کودکی که دارای فعالیت مفرط و تحریک پذیری و حرف شنوی اندک بوده و از دستورها پیروی نمی کند، کاری دشوار و خسته کننده است. درواقع به علت تکانشگری و نداشتن توجه به پیامدهای اعمال خود، رابطه این کودکان با والدین تیره شده و تضاد میان کودک و مادر در سنین پیش دبستانی بیشتر می شود و تا دوران نوجوانی ادامه می یابد. نتایج مطالعه حاکی از آن است که در این اختلال هم عوامل محیطی و هم عوامل ژنتیکی نقش دارد. مطالعات روی دوقلوها درارتباط با اختلال نارسایی توجه- بیش فعالی از سهم قوی ژنتیک در شکل گیری این اختلال حمایت می کند. به نظر می رسد عوامل محیطی هم سهم قابل توجهی در بروز این اختلال دارند. نتایج مطالعات حاکی از آن است که نوع روابط خانوادگی، تعامل کودک- والد و فقر خانوادگی با رشد و شدت این اختلال در ارتباط است. در این اختلال تعاملات کودک- والد به طور وسیعی تحت تاثیر نشانگان کودک مبتلا به اختلال نارسایی توجه– بیش فعالی می باشد. این کودکان اغلب در برابر درخواست های والدین نافرمان تر هستند و در شروع کردن و دنبال کردن فعالیت ها شکست می خورند و زود دست می کشند و نسبت به کودکان غیربیمار بیشتر از آن ها تقاضا می شود تا توجه کنند.

کلیدواژه ها:

تاثیر آموزش ، مدیریت مادران ، تربیت دانش آموزان ، اختلال بیش فعالی- نارسایی.