میانجی گری خودمهارگری اسلامی در رابطه خودکارآمدی با پیشرفت تحصیلی در طلاب حوزه علمیه قم

هدف از پژوهش حاضر بررسی میانجیگری خودمهارگری در رابطه بین خودکارآمدی و پیشرفت طلاب علمیه قم بود. در این پژوهش از روش توصیفی-همبستگی و تحلیل مسیر استفاده شد . جامعه آماری شامل کلیه طلاب سطح یک حوزه علمیه قم است که در سال تحصیلی ۹۸-۹۷ مشغول به تحصیل بودهاند. از بین جامعه مذکور بر اساس جدول مورگان تعداد ۳۶۳ نفر به روش نمونه گیری خوشه ای ودر دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. برای جمعآوری داده ها از پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران ( (۱۹۸۲، مقیاس خودمهارگری با اندیشه اسلامی رفیعی هنر ( (۱۳۹۰ و پرسشنامه پیشرفت تحصیلی صالحی (۱۳۹۳) استفاده شد. روش تجزیه تحلیل داده ها ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر بود. یافته های پژوهش نشان میدهد که خودمهارگری اسلامی نقش میانجی را در ارتباط با خودکارآمدی و پیشرفت تحصیلی ایفا میکند. همچنینو بین خودمهارگری و پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و (۰/۴۹=r) خودمهارگری و خودکارآمدی رابطه مثبت و معنادار دارند نتایج نشان داد که (۰/۲۹=r). وخودکارآمدی با پیشرفت تحصیلی نیز رابطه مثبت معنادار دارد (۰/۶۳=r) معنادار وجود دارد خودکارآمدی قدرت پیشبینی خودمهارگری اسلامی را دارد. درنهایت یافته های پژوهش تبیین و میزان همخوانی و ناهمخوانی . آنها با پژوهشهای دیگر بررسی شد

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، خودمهارگری ، پیشرفت تحصیلی