مقایسه تکانشگری و خودانتقادی مقایسه ای در نوجوانان دختر با و بدون سابقه خودزنی

هدف از پژوهش حاضر مقایسه تکانشگری و خودانتقادی مقایسه ای در نوجوانان دختر با و بدون سابقه خودزنی بود. روش این پژوهش علی- مقایسه ای بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر دوره اول متوسطه شهر اردبیل در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ و همچنین نوجوانان ارجاع داده شده به اورژانس بیمارستان دکتر فاطمی این شهر بودند. حجم نمونه مورد مطالعه ۸۰ نفر (۴۰ دانش آموز دارای خودزنی و ۴۰ دانش آموز بدون خودزنی) بودند که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسشنامه تکانشگری بارات (۱۹۹۴) و مقیاس سطوح خودانتقادی (تامپسون و زوروف، ۲۰۰۴) بود. تجزیه و تحلیل داده ها با روش آماری تحلیل واریانس چندمتغیره (MANOVA) با بهره گیری از نرم افزار آماریSPSS۲۰ انجام شد. یافته ها نشان داد که بین تکانشگری و خودانتقادی بیرونی در نوجوانان دختر با و بدون سابقه خودزنی تفاوت معنی داری وجود دارد (۰۱/۰p<). به طوری که میانگین متغیرهای تکانشگری و سطوح خودانتقادی در نوجوانان دختر با سابقه خودزنی بالاتر از نوجوانان دختر بدون سابقه خودزنی بود (۰۱/۰p<). نتایج به دست آمده حاکی از بالا بودن تکانشگری و خودانتقادی مقایسه ای در نوجوانان دختر با سابقه خودزنی می باشد، براین اساس توجه به این متغیرها از سوی روانشناسان و رواندرمانگران مرتبط با این افراد مورد تاکید است.

کلیدواژه ها:

تکانشگری ، خودانتقادی بیرونی ، خودزنی