پیش بینی خودبیمارانگاری بر اساس تخیل و سبک های تصمیم گیری

تخیل و سبک های تصمیم گیری بر متغیر های مختلفی اثرگذار می باشند اما سنجش تاثیر آنها بر اختلال خودبیمارانگاری مغفول مانده است. این مطالعه با هدف تعیین میزان تاثیرگذاری ابعاد مختلف تخیل و سبک های تصمیم گیری در پیشگویی میزان خودبیمارانگاری افراد اجرا گردید. پژوهش کاربردی حاضر به روش پیمایشی با رویکرد توصیفی- همبستگی مقطعی انجام شده است. در این مطالعه تعداد ۲۵۵ نفر به عنوان اعضای نمونه به روش نمونه برداری تصادفی ساده انتخاب شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه تخیل لیانگ، سو، چانگ و لین، پرسشنامه سبک های تصمیم گیری عمومی (GDMS) اسکات و بروس و پرسشنامه خودبیمارانگاری ایوانز گردآوری و سپس با استفاده از نرم افزارSPSS ۲۱ و با بکارگیری آزمون های آماری توصیفی و استنباطی، از جمله ضریب همبستگی پیرسون تحلیل شدند. در این مطالعه، میانگین و انحراف معیار نمره تخیل ۶۹/۹ ± ۱۵/۴۳ از ۶۰، سبک تصمیم گیری ۳۷/۱۷ ±۷۰/۸۰ از ۱۲۵ و خودبیمارانگاری ۹۱/۹ ± ۰۵/۳۳ از ۶۵ بود. یافته ها حاکی از آن بود که بین تخیل و خودبیمارانگاری (۴۰۸/۰=r) و بین سبک های تصمیم گیری شهودی (۴۳۰/۰=r)، آنی (۳۰۳/۰=r) و وابستگی (۱۷۰/۰- =r) با خودبیمارانگاری همبستگی معنی دار وجود دارد (۰۵/۰>P). همچنین تخیل و سبک های تصمیم گیری شهودی، آنی و وابستگی می توانند پیش بینی کننده خودبیمارانگاری باشند. بر اساس نتایج مطالعه، باید به تاثیر سطح تخیل و سبک تصمیم گیری افراد بر افکار خودبیمارانگارانه آنها، توجه شود.

کلیدواژه ها:

خودبیمارانگاری ، تخیل ، سبک های تصمیم گیری