بررسی عوامل پیش بینی کننده خودجرحی در دانش آموزان

هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی متغیرهای پیش بینی کننده خودجرحی در دانش بود. پژوهش حاضر از لحاظ هدف جزء پژوهش-های کاربردی و از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگی است. روش ها: جامعه ی پژوهش را کلیه دانش آموزان دوره متوسطه اول شهرستان اردبیل در سال ۱۴۰۱-۱۴۰۰ تشکیل دادند که از بین آنها با روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای ۶۱۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای این پژوهش شامل پرسشنامه سیاهه ی گزارش خودجرحی کلونسکی و گلن (۲۰۰۹)، مقیاس ناامیدی کودکان (۱۹۸۶)، مقیاس سطوح خودانتقادی (۲۰۰۴) و مقیاس پاسخهای نشخوار فکری (۱۹۹۱) بود.یافته ها: یافته ها نشان داد که خودانتقادی، ناامیدی و نشخوار ذهنی قادر به پیش بینی تغییرات خودجرحی به طور معنی دار هستند. خودانتقادی ۲۲ درصد ، ناامیدی ۶ درصد و نشخوار ذهنی ۲ درصد از تغییرات خودجرحی را پیش بینی می نماید نتیجه گیری: خودانتقادی می تواند عامل ایجاد خودجرحی و نیز نتیجه رفتارهای خودجرحی باشد، لذا سنجش میزان خودانتقادی می تواند در مداخلات درمانی خودجرحی موثر باشد.

کلیدواژه ها:

خودجرحی ، خود انتقادی ، ناامیدی ، نشخوار ذهنی