بررسی تاثیرات دارو های اپی ژنتیک بر درمان و پیشگیری از سرطان پستان

یافته ها: تغییرات اپی ژنتیکی به طور بالقوه توسط تعدادی مولکول کوچک که به عنوان اپی دارو شناخته می شوند قابلبرگشت هستند. ترکیبی از انتیوستات، آل ترانس رتینوئیک اسید و دوکسوروبیسین باعث مرگ و تمایز سلولی شده و باعثرگرسیون قابل توجهی از پیوندهای سرطان پستان سه گانه منفی می شود. مطالعات اخیر بر روی نقش خاموشی اپی ژنتیکیدر بیماری زایی سرطان پستان که در آن استیلاسیون و داستیلاسیون DNA بیان ژن های سرکوبگر تومور را تغییر می دهد، متمرکز شده است. مهار کننده های هیستون داستیلازها نقش متفاوتی در سلول های سرطانی پستان داشته و می توانند راه هایدرمانی جدیدی را برای سرطان پستان نشان دهند. در پژوهش های انجام شده مشاهده کردیم ابتدا نیمی از حداکثر غلظتمهاری (IC۵۰) اسکریپتید و زبولارین و ترکیب هر دو دارو بر روی سلول های MDA-MB-۲۳۱ آدنوکارسینوم پستان انسان تعیین و پس از مراحلی مشاهده شد هر دو سلول MDA-MB-۲۳۱ و MCF-۷ کاهش مهاجرت سلولی را پس از درماننشان دادند. به طور خاص، سلول های MDA-MB-۲۳۱ پس از درمان های زبولارین و ترکیب اسکریپتید و زبولارین، کاهش قابل توجهی در مهاجرت سلولی (p<۰/۰۵) نشان دادند و باعث توقف چرخه سلولی در فاز G۰/G۱ شدند. نتیجه: مصرف داروهای برپایه ی اپی ژنتیک در کنار داروهای متدوال می تواند موثرتر باشد. در مجموع، این یافته ها نشان می دهد که اسکریپتید و زبولارین داروهای ضد سرطانی بالقوه ای هستند که میتوانند برای درمان سرطان پستان استفاده شوند هرچند به تحقیقات بیشتر در مورد مسیرهای تنظیمی ژن که توسط اسکریپتید و زبولارین هدایت می شوند نیاز است.

کلیدواژه ها:

اپی ژنتیک ، داروهای اپی ژنتیک ، سرطان ، سرطان سینه