بررسی روش تدریس مبتنی بر بازی در دوره ابتدایی

هدف از این پژوهش از بازی های آموزشی دروازه مهمی برای رشد توانایی های شناختی، جسمی، اجتماعی، اخلاقی، روانی و زبانی یادگیرندگان هستند. چنین آموزش هایی نیاز به استفاده از مواد آموزش الکترونیکی مانند بازی های ویدیویی، بازی های رایانه ای یا اینترنت برای حمایت از یک هدف آموزشی خاص دارند. این بازی ها بر اساس تئوری رفتاری مبتنی بر مجموعه ای از مبانی روانشناختی و آموزشی بنیان نهاده شده اند که به موجب آن جنبه برنده شدن در بازی، عامل انگیزشی برای فراگیرنده برای تسلط بر دانش و مهارت های جدید مورد نظر است. محققان بیان کرده اند که نگرش یادگیرندگان نسبت به ریاضیات، از جمله احساسات و برداشت های آنها از ریاضیات، از خاطرات شکست ها و موفقیت های گذشته، تعامل با محیط، روش های آموزشی که دریافت می کنند و در نهایت انواع ریاضیاتی که در معرض آنها قرار می گیرند نشات می گیرد و متاثر از آن و محیط یادگیری که در آن قرار دارند است. به علاوه، برخی از محققان همچنین اشاره کرده اند که آموزش علوم بیشتر بر نگرش دانش آموزان نسبت به علم تاثیر می گذارد و به طور غیرمستقیم بر میزان درک یادگیری یک مفهوم، با بهبود مهارت های حل مسئله و مهارت های تفکر پیشرفته آنها، تاثیر می گذارد. کاربرد یادگیری مبتنی بر بازی، در آموزش علوم و ریاضیات نه تنها نتایج یادگیری یادگیرندگان را افزایش می دهد، بلکه انگیزه آنها را نیز افزایش می دهد. بر این اساس، بسیاری از محققان و دانشگاهیان بر استفاده از سرگرمی در یادگیری (یعنی بازی های آموزشی) تایید کرده اند، زیرا می تواند در یک محیط رشد مناسب، برای یادگیرندگان انگیزه یادگیری ایجاد نموده و با تعامل فعال در فضایی واقع بینانه، نزدیک به ادراکات حسی یادگیرندگان، زمینه پرورش ایشان را فراهم کند. در نتیجه فرایند یادگیری را جذاب تر می کند.

کلیدواژه ها:

شیوه های نوین یادگیری ، آموزش سنتی ، بازی ، بازی آموزی ، یادگیری مبتنی بر بازی