همبستگی بین مهارت های ارتباطی با خودکارآمدی و صلاحیت بالینی دانشجویان اتاق عمل دانشکده پیراپزشکی قم

زمینه و هدف:  این مطالعه، باهدف بررسی همبستگی بین مهارت های ارتباطی با خودکارآمدی و صلاحیت بالینی دانشجویان اتاق عمل دانشکده پیراپزشکی قم انجام شد. روش بررسی: این مطالعه، از نوع توصیفی همبستگی است. جامعه آماری، دانشجویان اتاق عمل سال ۱۴۰۰ دانشکده پیراپزشکی قم بودند که به روش سرشماری وارد مطالعه شدند. به منظور جمع آوری داده ها، علاوه بر پرسش نامه جمعیت شناختی (سن، جنس، ترم تحصیلی)، از پرسش نامه های مهارت های ارتباطی کوئین دام، پرسش نامه صلاحیت بالینی درک شده و خودکارآمدی بالینی استفاده شد. سپس اطلاعات گردآوری شده با استفاده از نسخه ۲۶ نرم افزار SPSS و روش های آمار توصیفی (فراوانی، درصد، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون، آزمون تی مستقل و آن,وا) تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد همبستگی آماری معنادار و مثبتی بین مهارت های ارتباطی با صلاحیت بالینی (۰۰۱/۰≥P،  ۴۷۸/۰= r) و مهارت های ارتباطی با خودکارآمدی بالینی (۰۰۱/۰≥P، ۴۴۵/۰=r) وجود داشت. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد بین مهارت های ارتباطی با خودکارآمدی بالینی و صلاحیت بالینی دانشجویان، همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد؛ بنابراین باتوجه به اهمیت مهارت های ارتباطی در ارائه مراقبت ایمن و باکیفیت، پیشنهاد می شود مدیران آموزشی و برنامه ریزان، به تعلیم مهارت های ارتباطی در برنامه آموزشی دانشجویان -به ویژه دانشجویان اتاق عمل-  به شیوه ای موثر و مستمر توجه کنند.

کلیدواژه ها:

Communication ، Clinical competence ، Self-efficacy ، Operating room ، ارتباط ، صلاحیت بالینی ، خودکارآمدی ، اتاق عمل