اثربخشی درمان مبتنی بر خودشفقتی بر بی تابی روانی و تحمل پریشانی هیجانی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مقدمه: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر خودشفقتی بر بی تابی روانی و تحمل پریشانی هیجانی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس در سال ۱۴۰۰ انجام شد.روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون_پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه زنان مبتلا به بیماری مولتیپل اسکلروزیس تحت پوشش بهزیستی شهرستان سرخس استان خراسان رضوی در بهمن و اسفندماه سال ۱۴۰۰ تشکیل دادند که از میان آنها تعداد ۳۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب و به صورت تصادفی در ۲ گروه آزمایش و گواه (هر گروه ۱۵ نفر) جای دهی شدند. گروه آزمایش تحت ۸ جلسه ۶۰ دقیقه ای درمان متمرکز بر شفقت قرار گرفت و گروه گواه تا پایان پژوهش مداخله ای دریافت نکرد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های بیتابی روانی علی خانی و همکاران (۱۳۹۶) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) بود. داده های پژوهش با آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیره و استفاده از نرم افزار spss نسخه ۲۶ تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که درمان متمرکز بر شفقت بر بی تابی روانی و تحمل پریشانی هیجانی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس اثربخش است (۰۵/۰>P).نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش می توان گفت که درمان متمرکز بر شفقت عامل مهم و تاثیرگذاری بر افزایش تحمل پریشانی و کاهش بی تابی روانی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می باشد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر خودشفقتی ، بی تابی روانی ، تحمل پریشانی هیجانی ، مولتیپل اسکلروزیس