ممانعت از ضربه بین ساختمان های مجاور تحت اثر زلزله های نزدیک به و دور از گسل

تحت بار لرزه ای، در صورت عدم وجود فاصله ی کافی بین دو ساختمان مجاور، ضربه ی میان ساختمان ها می تواند عامل وقوع خسارت های فراوانی باشد؛ رعایت حداقل فاصله ی جانبی یکی از راه های پیشگیری از این پدیده می باشد. الزامات مختلفی برای رعایت حداقل فاصله ی جانبی لازم در آیین نامه های متفاوت پیشنهاد شده است. تفاوت ها ی موجود میان این الزامات، نشانگر ضرورت مطالعه و بررسی مبانی و ارزیابی کفایت روابط ارائه شده در مراجع مختلف می باشند. با توجه به توضیحات فوق در این مقاله، روابط پیشنهادی در استاندارد ۲۸۰۰ ایران (ویرایش چهارم)، آیین نامه ی بین المللی IBC-۲۰۰۹، آیین نامه ی ساختمانی اروپا EC۸ ، و آیین نامه ی ساختمانی کانادا NBCC-۲۰۰۵ برای جلوگیری از ضربه ی ساختمان های مجاور بررسی و کفایت آنها با مقادیر تحلیلی درز انقطاع ارزیابی شد. مدل های اجزای محدود برای ۲۵ ساختمان مختلف ۱ تا ۱۳ طبقه ی فولادی و بتن مسلح با سیستم های مختلف ایجاد و تحریک های زلزله به صورت دو مجموعه ی ۷ شتاب نگاشتی نزدیک به و دور از گسل مقیاس شده جهت انطباق با طیف طرح اعمال گردیدند. طبق نتایج حاصل، عدم تفکیک ساختمان های تیپ از ساختمان های غیرتیپ در استاندارد ۲۸۰۰ ایران و همچنین اعمال معیار SRSS برای هر دو حالت یا اعمال ضریب ۷/۰ بر جابجایی غیر خطی هر ساختمان غیر تیپ نیازمند اصلاح بود. همچنین، محاسبه ی درز انقطاع برای زلزله های دور از گسل و نزدیک به گسل باید متفاوت باشد. در سیستم قاب خمشی متوسط، معیار SRSS برای زلزله های دور از گسل و معیار جمع مستقیم جابجایی های غیر خطی برای زلزله های نزدیک به گسل مناسب بوده و معیار یک صدم ارتفاع در سیستم مهاربندی پیشنهاد گردید.

کلیدواژه ها:

درز انقطاع ، ضربه ی ساختمان های مجاور ، تحلیل تاریخچه ی زمانی ، آیین نامه های ساختمان ، بار زلزله