نقش برنامه ریزی شهرداری در کاهش آسیب های اجتماعی

میزان آسیب های اجتماعی هر جامعه برآیندی از سطح سلامت و توسعه یافتگی آن است؛ معضلی که در جوامع درحال گذار به فراوانی مشاهده می شود. جامعه ایران نیز از این قاعده مستثنی نبوده و در دو دهه گذشته ای که قدم در مسیر توسعه گذاشته، با آسیب های اجتماعی بسیاری روبه رو شده است. آسیبهای اجتماعی پدیده هایی واقعی، متغیر، قانونمند و قابل کنترل و پیش گیری اند. کنترل پذیری آسیبهای اجتماعی شناخت علمی آنها را در هر جامعه ای برای پاسخ به پرسشهای نظری و عملی و کاربردی از ایده ها و یافته های علمی تولید شده در برنامه ریزی های کوتاه و بلند مدت برای مقابله صحیح با آسیبهای اجتماعی، درمان یا پیشگیری از گسترش و پیدایش آنها را ضروری و پر اهمیت می سازد. آسیب شناسی اجتماعی به بررسی انواع مشکلات می پردازد که در سطح اجتماعی مطرح هستند و سعی می کنند علل مختلف آنها را از جنبه های مختلف فردی، اجتماعی و غیره مورد بررسی قرار دهد. آسیب های اجتماعی که به تعبیر بعضی از اندیشمندان حاصل و معلول مستقیم انقلاب صنعتی هستند، در اکثر جوامع وجود دارند و تاثیرات خود را می گذارند. اما آن چه جوامع مختلف را در این مورد از هم متفاوت می سازد، نوع نگرش این جوامع به علل به وجود آورنده آسیب ها و راهکارهای اصلاح وبهبود آن است. گذار از مراحل توسعه یافتگی و رویارویی با مدرنیته از عوامل دامن زننده به آسیب های اجتماعی است. جوامع در مسیر گذار دچار آسیب و شکاف های عظیم اجتماعی می شوند. در این مرحله، تغییر، همه اقشار را گرفتار ساخته و فناوری به همه سطوح زندگی، اندیشه، روابط و رفتارها وارد می شود. هرچه تغییرات، گسترده تر باشد شکاف های ساختاری بیشتر شده و جامعه آسیب پذیرتر خواهد شد.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، شهرداری ، آسیب های اجتماعی