نوآوری و تحول در علوم انسانی؛ ضرورت رشد وتعالی در حوزه علوم انسانی

جنس نوآوری در علوم انسانی با حوزههای فنی و مهندسی متفاوت است اما تاثیر و شبکه سازی آن تاثیر گذارتر است ،نوآوری یک ،ایده یک محصول یک فرآیند یک سیستم یا حتی وسیله ای است که بینشها و تاثیرات جدیدی را برای فرد گروههای مردم، سازمانها، یک بخش صنعتی و کل جامعه به همراه می.آورد نوآوری نوعی از فرآیندهای یادگیری است و در این نوع فرآیندها، هدف این نیست که از دیگری تقلید کنیم یا دانشهای دیگران را تلفیق کنیم بلکه با ژرف اندیشی دانش و تجربه دیگران را از آن خود میکنیم؛ مانند سخن گفتن که واژگان و ساختار زبان را می آموزیم اما به شیوه خود سخن میگوییم سخن گفتن ما، تقلید یا تلفیق سخن دیگران نیست و سخنی جدید است. انواع مختلفی از نوآوریها شامل فناورانه ،اقتصادی کسب وکار و نظایر آن وجود دارد که عامل موثری در پاسخ به نیازها و به وجود آوردن رفاه انسانها می باشند. از دیدگاه صاحبنظران مختلف یکی از راهکارهای برآورده کردن نیازها نوعی نوآوری پویا در تمامی عرصه ها با نام نوآوری اجتماعی .است مطالعات نیز نشان میدهد همانطور که مشکلات اجتماعی به طور فزایندهای پیچیده و درهم آمیخته میشوند نیاز به راه حلهای پویا به وجود می آید. اینجاست که نوآوری اجتماعی میتواند در این زمینه ها کمک کند. قلمرو مطالعات نوآوری، حوزه ای میان رشته ای است که کمی بیشتر از شصت سال از نضج گیری و ظهور آن میگذرد پیشگامان اولیه ی مطالعات نوآوری عمدتا ،اقتصاددانان متخصصان رشته مدیریت و بعضا جامعه شناسان بوده اند و با دغدغه هایی مانند توسعه رقابت پذیری اقتصادهای ملی و نقش نوآوری در این مسیر کار خود را آغاز کرده اند.با توجه به لزوم توجه به اهمیت و ضرورت نوآوری در جهت پیشرفت و تعالی علوم انسانی، در این مقاله به مواردی مانند بایسته های تحول در علوم انسانی؛ عوامل موثر بر تحول؛ بازیگران این عرصه و در نهایت خط مشیهای ملی تحول در علوم انسانی پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

نوآوری انسانی ، تحول در علوم انسانی ، بازیگران و نقش آفرینان نوآوری علومانسانی ، توسعه علوم انسانی.