تاریخ فرهنگی؛ رویکردی میان رشته ای برای خلقنوآوری در دانش تاریخ

تاریخ فرهنگی متاثر از چرخش فرهنگی که در دهه ۱۹۷۰م رخ داد شکل گرفته است. این رویکرد ترکیبی از مطالعات فرهنگی انسان شناسی و جامعه شناسی است و قابلیت کاربست آن در مطالعات تاریخی وجود دارد مساله پژوهش حاضر این است که بکاود چگونه میتوان با بهره گیری از مطالعات تاریخ فرهنگی در عرصه تاریخنگاری ایران به خلق و ابداع نوآورانه مفاهیم، معانی، روشها و دانشها قایل شویم؟ دستاورد بحث نشان خواهد داد که یکی از راهکارهای نوآورانه در هر دانشی به ویژه تاریخ بهرهگیری از رویکردهای میان رشته ای برای تبیین بازخوانی و بازآفرینی آن است. از آنجا که مرزهای رشته ای مانع از تحول در دانشهای کلاسیک همچون تاریخ میشود لذا راهکار نیل به نوآوری در تاریخ بهره گیری از روشها و رویکردهای جدید از یک سو و تلاش برای تبدیل دیسیپلین تاریخ به مطالعات تاریخی است که رویکرد تاریخ فرهنگی به عنوان یک میان رشته ای نقش اساسی در توسعه و بسط موضوعات تاریخنگاری با تکیه بر توجه به فرهنگ و جامعه خواهد شد از حیث روش شناسی نیز رویکرد تاریخ فرهنگی با تاکید بر روشهای کیفی امکان بازاندیشی در تاریخ را شکل میدهد در تاریخ فرهنگی به جای استفاده از ادبیات نخبه گرایانه موجود در تاریخ نگاری کلاسیک از رویکرد فرهنگگرا و ادبیات عمومی بهره گرفته می.شود. رویکردها و روشهای کیفی از جمله تحلیل مردم نگارانه نشانه شناسی تحلیل ،روایت و تحلیل گفتمان با استفاده از رویکرد تاریخ فرهنگی قابل کاربست است. تاریخ فرهنگی ضمن اجتناب از فرضیههای فراگیر و متنهای کلی توجه و تمایل جدی به آثار غیر رسمی و حاشیه ای دارد و به تولید دانش محلی می انجامد. این رویکرد به تولید معناها و احساسات دانشها و ذهنیت ها منجر می شود.

کلیدواژه ها:

تاریخ فرهنگی ، دانش تاریخ ، میا ن رشته ای.