بررسی ترکیب جداساز لرزه ای با میراگرهای غیر فعال و کاربردهای آنها

سیستم جداگر لرزه ای یکی از سیستمهای نوین برای مقاوم سازی سازه در برابر نیروی زلزله است، که با تغییر دوره تناوب سازه باعثکاهش انرژی انتقالی زلزله از طرف زمین به سازه میشود. عملکرد سیستم جداگر لرزه ای در کاهش نیروی انتقالی از طرف زمین تحت تاثیر مشخصات دینامیکی سازه و محتوای فرکانسی امواج ورودی زلزله قرار دارد. ساختگاه سازه و اندرکنش دینامیکی خاک زیرین و سازه به ترتیب از عوامل تاثیرگذار بر امواج زلزله و پاسخ سیستم سازه هستند. استفاده از جداساز لرزهای در ساختمانها سیستمی را تشکیل میدهد که همراه با انعطاف پذیری پایه ساختمان، پاسخ سازه را در طبقات کاهش می دهد. همچنین سیستم جداگر لرزه ای موجب افزایش سطح عملکرد سازه پس از وقوع زلزله میگردد. افزودن میراگر به این سیستم به نوعی بهسازی لرزه ای سازه می باشد. بهسازی با جداگر لرزه ای الاستومری سیستمی را تشکیل میدهد که همراه با انعطاف پذیری پایه ساختمان، پاسخ سازه در طبقات را کاهش میدهد. به طور کلی افزایش پریود و استهلاک انرژی توسط جداگرها موجب کاهش جابجایی نسبی و برش موثر طبقات میشود. همچنین سیستم جداگر لرزهای موجب افزایش سطح عملکرد سازه پس از وقوع زلزله میگردد. سازه های جداسازی شده واقع در نواحی نزدیک به گسل به دلیل پدیده تشدید ناشی از نزدیکی پریود آنها با پریود پالسهای زلزله حوزه نزدیک عموما رفتار دینامیکی نامطلوبی دارند و استفاده از آنها را به مخاطره میاندازد.

کلیدواژه ها:

جداگر لرزه ای ، مقاوم سازی ، زلزله ، میراگر ، افزایش سطح عملکرد