سنجش مدل ترکیبی استراتژی های حمل و نقل هوشمند در شهرهای میانه ایران

رشد روزافزون جمعیت و به تبع آن افزایش تعداد اتومبیل ها در کنار رشد آرام زیرساخت های حمل و نقل موجب افزایش نرخ تصادفات و افزایش تقاضای سفر در ایران شده است. این امر فشار حاصل بر شبکه های موجود در حمل ونقل را چندین برابر نموده است. در این پژوهش سعی بر این است که با بررسی استراتژی های حمل ونقل هوشمند، میزان تاثیر آن ها بر شبکه حمل ونقل هوشمند سنجیده و مقایسه شود. برای تحلیل پژوهش از تحلیل سلسله مراتبی استفاده شده است که شاخص ها به صورت زوجی با یکدیگر مقایسه شده و به صورت پرسشنامه میان ۲۲ نفر از کارشناسان و مدیران شهرداری ، خبرگان حوزه حمل ونقل و متخصصان دانشگاهی توزیع شده است . نتایج پژوهش نشان داده است که در هوشمندسازی حمل ونقل شهرهای میانی در کشور ۶۵ عامل در ابعاد مختلف موثر هستند که شامل، معیار مدیریتی ۲۳ ، اقتصادی ۱۱ ، اجتماعی - فرهنگی ۲۳ و کالبدی ۱۱ عامل میشوند. از میان معیارهای مدیریتی، ثبات مدیریت با وزن ۰.۲۰۹ و دانش فنی مدیران با وزن ۰.۰۰۲ ، در زیرمعیارهای مرتبط با معیار اقتصادی، تحریم های اقتصادی کشور با وزن ۰.۰۹۹ و ثبات نرخ ارز کشور با وزن ۰.۰۸۴ ، در زیرمعیارهای مرتبط با معیار اجتماعی-فرهنگی، سازمانهای مردم نهاد در ترویج حمل ونقل هوشمند با وزن ۰.۰۹۹ و وندالیسم شهری با وزن ۰.۰۷۶ و در نهایت در زیرمعیارهای مرتبط با معیار کالبدی، تاسیسات فنی هوشمند با وزن ۰.۱۳۸ و زیرمعیار مکانیابی تاسیسات هوشمند با وزن ۰.۱۰۹ به ترتیب اولویت اول و آخر را به خود اختصاص داده اند.

کلیدواژه ها:

حمل و نقل شهری ، حمل و نقل هوشمند ، شهرهای میانه