سنجش عملکرد حمل ونقل عمومی بر توسعه پایدار شهری (نمونه موردی : منطقه ۶ شهر شیراز )

نظریه توسعه پایدار ، در دهه پایانی قرن بیستم ، در پی شکست مکاتب مختلف برنامه ریزی از جمله مدرنیسم و پسامدرنیسم ، در عدم توانایی به شرایط مطلوب زندگی و آثار مخرب بر محیط زیست جهانی ، ملی ، منطقه ای و محلی پا به عرصه وجود گذاشت . بررسی شناخت وضعیت و تنگناهای توسعه ی مناطق به لحاظ پایداری و توسعه پایدار در شهرها از مسایلی است که اخیرا در فرهنگ برنامه ریزی شهری مطرح شده است . استفاده از شاخص های توسعه پایدار در ابعاد گوناگون به خصوص حمل و نقل عمومی می تواند معیاری مناسب برای تعیین جایگاه مناطق و هم در جهت مشکلات و نارسایی های آنها برای نیل به رفاه اقتصادی و سلامت اجتماعی - فرهنگی و کاهش آلودگی شهری ساکنین جهت رسیدن به توسعه پایدار شهری را به همراه داشته باشد، این پژوهش منطقه شیش شهر شیراز را از لحاظ میزان تاثیرگذاری حمل و نقل عمومی بر رسیدن به توسعه پایدار شهری مورد ارزیابی قرار داده است ، پژوهش حاضر از نظر ماهیت کاربردی -نظری و از لحاظ روش توصیفی -تحلیلی است . به منظور جمع آوری داده ها از روش های کتابخانه ای و میدانی استفاده شده است در روش میدانی از مشاهده و ابزار پرسشنامه استفاده شده است و برای تعیین حجم نمونه از فرمول کوکران با حجم نمونه ۲۴۳ نفر تعیین گردیده است ، در نهایت به منظور تجزیه و تحلیل داده ها ازنرم افزارهای spss استفاده شده است ، نتایج این پزوهش نشان می هد شاخص کالبدی در حمل ونقل عمومی در این منطقه در وضعیت مطلوبی است اما، میزان فرهنگ سازی و تبلیغات و تسهیلات لازم جهت راحتی شهروندان در وضعیت مناسبی نمی باشد.

کلیدواژه ها:

حمل ونقل عمومی ، توسعه پایدار شهری ، شهر شیراز.