آمایش سرزمین و اثر آن بر تعادل منطقه ای و توسعه پایدار شهری

اهداف اصلی آمایش سرزمین ، ارائه مسیرهای منطقی در بهرهگیری از منابع طبیعی و انسانی و توسعه مطلوب جامعه انسانی است و جغرافیا و گرایش های آن، بیشترین ارتباط را با برنامه ریزی آمایش سرزمین دارد. در آمایش سرزمین از یافته های اکثریت علوم استفاده می گردد. رشد بیش ازحد جمعیت در کشور و گسترش شهرهای بزرگ از یکسو و نابرابری های موجود در سطح معیشت زندگی در شهر و روستا از سوی دیگر سبب شده است که علاوه بر جدایی شهرها و روستاها مشکلاتی از قبیل تمرکز سرمایه به صورت نامتوازن در کشور و شهرهای بزرگ، تخریب بیش ازاندازه محیط زیست به وجود آید. ازاین رو، لازم است تا تعادلی در نظام شهری کشور به وجود آید تا بتواند از تخریب های زیست محیطی جلوگیری کند و از آنها در جهت بهرهبرداری صحیح استفاده نماید.این مقاله با روشی توصیفی - تحلیلی و جمع آوری منابع به صورت کتابخانه ای باهدف شناسایی نقش آمایش سرزمین در توسعه منطقه ای نگاشته شده است . دستیابی به توسعه منطقه ای ، متوازن و یکپارچه امری ضروری معطوف به استفاده درست از قابلیت های سرزمین ، سازماندهی اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی و محیط زیستی برای تحقق آینده مطلوب مناطق است ، به همین منظور یک برنامه ریزی استراتژیک آمایش سرزمین با در نظر گرفتن تمامی فاکتورهای توسعه پایدار می تواند به نتیجه مطلوب بیانجامد، چراکه آمایش سرزمین روشی است که در برخورد با عدم تعادل در محیط طبیعی انعطاف پذیری خوبی دارد. آمایش سرزمین می تواند با بهره برداری بهینه از امکانات موجود در راستای بهبود وضعیت مادی و معنوی و در قلمرو جغرافیایی خاص در راستای توسعه منطقه ای عمل نماید.

کلیدواژه ها:

آمایش سرزمین ، توسعه پایدار ، تعادل منطقه ای