سنجش نگرش مردم نسبت به نقش آموزش در تمایل به کارآفرینی بوم گردی (مطالعه موردی: منطقه کویری و بیابانی خور و بیابانک)

مسئله توسعه کارآفرینی اکوتوریستی، شکل دهنده­ی مفهوم اقتصاد زیست محیطی در جوامع محلی است که تا حدودی با سایر اشکال کارآفرینی تفاوت دارد .کارآفرینی اکوتوریسم نیازمند یک سری از عوامل بسترساز و فراهم بودن شرایط محیطی برای شکل­گیری و تحقق است تا منجر به افزایش فرصت­ های کارآفرینی، علاقه، انگیزه و مهارت­ های کارآفرینانه و سازگار با حفظ محیط زیست و نیازهای ذینفعان در حوزه ­ی اکوتوریسم شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان آموزش و آگاهی به عنوان دو عامل تآثیر گذار درتوسعه کارآفرینی اکوتوریستی در منطقه کویری و بیابانی خورو بیابانک است. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی مبتنی بر پیمایش است. به منظور استخراج متغیرها و شاخص­ های تاثیرگذار از مبانی نظری مرتبط با موضوع استفاده شد. ابزار اصلی در گردآوری داده ­ها، پرسشنامه و مصاحبه است. داده ­های گردآوری شده در پرسشنامه با استفاده از نرم­ افزار آماری SPSS پردازش شدند و بر اساس هدف و ماهیت داده ­ها از آزمون­ های آماری فریدمن، تی تک نمونه­ ای و همبستگی پیرسون استفاده شد. یافته­ های تحقیق نشان می­ دهد که میزان آموزش، آگاهی، دانش و توسعه کارآفرینی اکوتوریستی در منطقه مورد نظر در وضعیت مطلوبی قرار دارند. بر اساس نتایج آزمون پیرسون بین توسعه کارآفرینی اکوتوریستی و میزان آموزش و آگاهی رابطه معنادار و همبستگی مثبت(مستقیم) وجود دارد و می ­توان اذعان داشت که با افزایش میزان آموزش و آگاهی، میزان کارآفرینی اکوتوریستی نیز در منطقه مورد نظر توسعه و افزایش پیدا می­ کند.

کلیدواژه ها:

Ecotourism ، Ecotourism Entrepreneurship Development ، Training and Knowledge ، Desert Areas of Kour and Biabanak