الگوی ساختاری روابط ذهن ­آگاهی، خودتعیین گری، شفقت به خود و ناگویی هیجانی در دانش ­آموزان دختر دارای سابقه خودزنی

چکیدهاین پژوهش با هدف بررسی الگوی ساختاری روابط ذهن­آگاهی، خودتعیین گری، شفقت به خود و ناگویی هیجانی در دانش­آموزان دارای سابقه­ خودزنی انجام شد. پژوهش حاضر، از نوع همبستگی بود که به روش مدل­یابی معادلات ساختاری انجام شد. جامعه­ این پژوهش شامل کلیه دانش­آموزان دختر دوره­ متوسطه فولادشهر در سال ۹۹-۱۳۹۸ بود. از بین جامعه، نمونه ای به اندازه ۹۱ نفر با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به پرسشنامه­های ذهن آگاهی فرایبورگ، شفقت به خود ریس و همکاران، خودتعیین­گری ایلاردی، لئون، کسر و رایان و ناگویی هیجانی بگبی، پارکر و تیلور پاسخ دادند. داده ها با  معادلات ساختاری با استفاده از نرم­افزار PLS تحلیل شدند. یافته­ها نشان داد که ذهن آگاهی بر شفقت به خود و خودتعیین­گری تاثیر مستقیم مثبت و بر ناگویی هیجانی تاثیرمستقیم منفی داشت (۰۱/۰>p ). خودتعیین­گری نیز بر شفقت به خود تاثیر مستقیم مثبت و بر ناگویی هیجانی تاثیر مستقیم منفی داشت (۰۱/۰>p ). با این وجود، بررسی روابط غیرمستقیم نشان داد که ذهن آگاهی بطور غیرمستقیم ازطریق افزایش خودتعیین گری منجر به کاهش ناگویی هیجانی و افزایش شفقت به خود در نوجوانان دختر دارای سابقه خودزنی می شود (۰۱/۰>p ). بنابراین می توان نتیجه گرفت که خودتعیین گری در رابطه بین ذهن آگاهی و شفقت خود و همچنین در رابطه بین ذهن آگاهی و  ناگویی هیجانی در دانش آموزان دارای سابقه خودزنی نقش میانجی معنی دار دارد.

کلیدواژه ها:

خود زنی ، خود تعیین گری ، ذهن آگاهی ، ناگویی هیجانی ، شفقت به خود