تاثیر دو شیوه تمرین منتخب بر تبحر حرکتی و رشد اجتماعی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی

هدف: هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر برنامه حرکتی اسپارک و بازی­های بومی محلی بر تبحر حرکتی و رشد اجتماعی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی بود. روش: این پژوهش از نوع کاربردی است که برای انجام آن از روش تحقیق نیمه تجربی بهره گرفته شده است. بدین منظور از بین ۱۲۸۸ دانش­آموز ابتدایی دختر و پسر شهرستان پیرانشهر، ۳۶ کودک (۷ تا ۱۰ ساله) مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی با استفاده از سیاهه اختلال هماهنگی رشدی ویژه والدین، سیاهه مشاهده حرکتی مخصوص آموزگاران غربال شدند و بطور تصادفی به سه گروه۱۲ نفره تقسیم شدند. گروه­های آزمایشی به مدت ۴ هفته و هر هفته ۴ جلسه به اجرای برنامه­های تمرینی (برنامه تمرینی اسپارک و بازی­های بومی محلی) پرداختند. ابزار مورد استفاده آزمون تبحر حرکتی برونینکس-اوزرتسکی، آزمون وکسلر و پرسشنامه رشد اجتماعی واینلند بود. آزمون تی همبسته و تحلیل واریانس یک­طرفه جهت تحلیل داده­ها استفاده گردید. یافته­ها: نتایج نشان داد تفاوت معناداری بین پیش­آزمون و پس­آزمون در گروه­های تمرین اسپارک و بازی بومی محلی وجود داشت. همچنین نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد که اجرای گروه­ تمرین اسپارک و گروه بازی­های بومی محلی در آزمون تبحر حرکتی و رشد اجتماعی تفاوت معناداری با گروه کنترل داشت. بطوریکه برنامه حرکتی اسپارک تاثیر بیشتری بر بهبود تبحر حرکتی و بازی­های بومی محلی تاثیر بیشتری بر بهبود رشد اجتماعی این کودکان داشت. نتیجه­گیری:  این یافته­ها پیشنهاد می­نماید که از برنامه تمرینی اسپارک و بازی­های بومی محلی جهت بهبود تبحر حرکتی و رشد اجتماعی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی استفاده گردد.

کلیدواژه ها:

Spark program ، traditional games ، motor proficiency ، social development ، DCD ، برنامه حرکتی اسپارک ، بازی های بومی محلی ، تبحر حرکتی ، رشد اجتماعی ، اختلال هماهنگی رشدی