اثربخشی ریباندتراپی بر افزایش هماهنگی ادراکی-دیداری و رشد اجتماعی دانش آموزان با اختلال یادگیری ویژه

هدف: این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی ریباندتراپی بر افزایش هماهنگی ادراکی-دیداری و رشد اجتماعی دانش آموزان با اختلال یادگیری ویژه انجام شده است. روش: این پژوهش کاربردی است و برای انجام آن از روش تحقیق نیمه آزمایشی با استفاده از پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بهره گرفته شده است. جامعه آماری متشکل از تمامی دانش آموزان با اختلال یادگیری ویژه است که در مرکز آموزشی و توانبخشی نارسایی های ویژه در یادگیری شهر دزفول مشغول دریافت مداخله های لازم بوده اند. نمونه پژوهش شامل ۳۰ دانش آموز دارای اختلال یادگیری ویژه از شهر دزفول هستند که به صورت در دسترس از این مرکز انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (۱۵ نفر برای هر گروه) گمارده شد ه اند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس ادراکی-دیداری بندرگشتالت و رشد اجتماعی واینلند استفاده شده است. در فرایند اجرا گروه آزمایش به مدت هشت هفته تحت ریباندتراپی قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس (مانکوا) نشان می دهد که ریباندتراپی بر هماهنگی ادراکی-دیداری و رشداجتماعی تاثیر دارد؛ به این صورت که منجر به افزایش هماهنگی ادراکی دیداری و رشد اجتماعی دانش آموزان دارای اختلال یادگیری ویژه می شود. نتیجه گیری: این نتایج اطلاعات مهمی درباره اصلاح این نارسایی دارد، به طوری که این برنامه آموزشی می تواند به عنوان یک روش مداخله ای در مدارس و مراکز بازپروری استفاده شود.

کلیدواژه ها:

Keywords: rebound therapy ، perceptual visual coordination ، social development ، learning disabilities ، ریباندتراپی ، هماهنگی ادراکی دیداری ، رشد اجتماعی ، اختلال یادگیری ویژه