شاخص های کلیدی در پایداری و بهینه نمودن پروژه های زیر ساخت در گروه های اصلی اقتصادی ، اجتماعی و زیست محیطی

پایداری ، استفاده بهینه از منابع شامل : محیط زیست ، انسان ، انرژی و فناوری است . یکی از بزرگترین دغدغه های زیست محیطی ، هدر رفت منابع ، انرژی ، آلودگی های زیست محیطی حاصل از آن و عدم رعایت استانداردها و عدم توجه کافی به فناوری های نوین جهت بقاء و حفظ زندگی مناسب برای نسل های آینده ، از جمله چالش های مهم برای تحقق توسعه پایدار محسوب می گردد. رشد سریع جمعیت ، رشد و تنوع مصرف و هدر رفت انرژی به علت عدم الگوی مناسب مصرف و آسیب های زیست محیطی مواردی است که در کلیه کشور ها مطرح می گردد عمدتا شهرهای بزرگ و با جمعیت بیشتر در کشورهای درحال توسعه پیچیدگی مسائل را بیشتر نشان می دهد. آسیب های زیست محیطی یا آلودگی های ناشی از عدم توجه به محیط زیست بیش از پیش مورد توجه محققان بوده است .الگوهای تولید و مصرف و بهینه نمودن الگوی مصرف به عنوان یکی از مهمترین عوامل دهه های گذشته در ناپایداری توسعه مطرح گردید که اصلاح آن در دستور کار مجامع برنامه ریزی وسیاست گذاری قرار گرفت . آموزش و فرهنگ سازی از مهمترین عواملی است که همواره در مسائل توسعه پایدار و بهینه نمودن شرایط به جوامع پیشنهاد می گردد. این مورد در سطوح زیرین جهت اجرای پروژه ها نیز بر این اساس پیش می رود . ضعف نگرش های کلاسیک اقتصادی و عدم استقبال از اقتصاد مدرن موجود در حل مسائل بهینه سازی و پایدار نیاز به توجه بیشتری دارد. نگرش های جدید ارزش کلیه عوامل پایداری را در محاسبات سود و هزینه منظور می نماید و تصمیم گیری ها را واقعی تر نشان می دهد. همواره مسائل مرتبط با پایداری شرایط محیط زیستی ، شرایط اجتماعی ، اقتصادی و ... را تحت الشعاع قرار می دهد و از این رو مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است . این تحقیق به بررسی سه شاخص کلیدی زیست محیطی ، اجتماعی و اقتصادی جهت بهینه سازی و پایداری پروژه های زیر ساخت می پردازد و بر این عوامل صحه گذاری می نماید.

کلیدواژه ها:

اکوسیستم ، معماری سبز ، پایداری اقتصادی ، خط بنیان سه گانه ، برنامه ریزی توسعه شهری و بهینه سازی