ارزیابی و تبیین عوامل حس تعلق به مکان در راستای بهبود کیفیت زندگی ساکنان خانه سالمندان

بدون شک افزایش جمعیت سالمندان یکی از مهمترین چالشهای اقتصادی ، اجتماعی و بهداشتی در قرن بیست و یکم به شمار میرود و این چالش مهم مسئولان را بر آن میدارد که به کیفیت زندگی این افراد در خانه سالمندان که اغلب مورد غفلت واقع میشوند اهمیت بیشتری دهند. وقتی سکونت در سرای سالمندان ضرورت یابد، سالمند اغلب احساس طرد شدن و جدایی میکند. اگر سالمند احساس کند به خاطر ارزش کم و بهای اندک دور انداخته شده است ، عکس العمل طبیعی فرد این است که دچار احساس منفی شود. این افراد اغلب احساس بی اهمیتی ، بی علاقگی و بی مهری مینمایند .با توجه به تاثیر متقابل انسان، بر فضا و فضا بر انسان این مساله پیش میآید که چگونه در خانه سالمندان میتوان حس تعلق به مکان را افزایش داد که مزایای آن آرامش ، احساس امنیت و برگشت احساسات نابود شده و تغییر تلقی فرد و جامعه از این مکانهاست . پژوهش حاضر از نوع توصیفی - همبستگی است که همبستگی عوامل شکل دهنده حس تعلق به مکان و کیفیت زندگی سالمندان مقیم خانه های سالمندی مدنظر است ، بدین منظور عوامل شکل دهنده حس تعلق به مکان که شامل عوامل ادراکی -شناختی ، عوامل اجتماعی و عوامل محیطی - کالبدی است در سه فرضیه مورد آزمون قرار گرفته است . حس تعلق به مکان که عامل مهم در شکل گیری پایه های ارتباطی استفاده کنندگان و محیط می باشد، نهایت منجربه ایجاد محیطهای با کیفیت خواهد شد. ویژگیهای کالبدی نظیر (فرم، رنگ ، اندازه، شکل ، مقیاس و بافت ) و عوامل ادراکی - شناختی و همچنین فعالیتهای اجتماعی نقش مهم و موثر در شکل گیری حس تعلق در خانه سالمندان دارند.

کلیدواژه ها:

مکان ، حس تعلق ، سالمند ، طراحی