نقش شاخص های مسکن کافی در موازین حقوق بشر بر میزان رضایت ساکنین مجتمع های مسکونی

تحولات جمعیتی در سطح جهان نشانگر افزایش روزافزون جمعیت شهری نسبت به جمعیت روستایی می باشد، که به موازات افزایش جمعیت شهرنشین همواره مسایل و مشکلات جدیدی در این گونه جوامع مطرح شد که از مهمترین آنها مسئله اسکان غیررسمی که بویی از حقوق بشر در زمینه مسکن نبرده است ، می باشد. اسکان غیررسمی که به ویژه بعد از اصلاحات ارضی و افزایش قیمت نفت در شهرهای بزرگ ایران قوت گرفت آرام آرام به سطوح پایین سلسله مراتب شهری کشور رسوخ کرد. یکی از مهم ترین نمادها در شناخت اسکان غیررسمی ، شاخص ها و ویژگی های ساختاری مسکن همچون کوچکتر شدن مساحت زیر بنا، کمبود اتاق در واحدهای مسکونی ، کمبود سرانه فضای فرد بدمسکنی و بی مسکنی بوده و حتی در بسیاری از موارد، مهم ترین عامل تاثیرگذار در میزان رضایتمندی فرد از سکونت ، در یک محله ، مسکن و شرایط محیطی آن می باشد. در پژوهش حاضر سعی بر آن گشته تا با استفاده از روش تحقیق توصیفی -تحلیلی با هدف شناسایی و ارزیابی شاخص های کمی و کیفی مسکن در موازین حقوق بشر بر میزان رضایت ساکنین مجتمع های مسکونی افزود، یافته های تحقیق حاکی از آن است که رعایت عواملی چون نیازهای انسانی و مسائل روان-شناسی محیطی ، عوامل محیط کالبدی و ادراک بصری ، حس تعلق به مکان، عوامل اقلیمی و غیره بر میزان رضایت ساکنین مجتمع های مسکونی می توانند موثر باشند.

کلیدواژه ها:

اسکان غیررسمی ، حقوق بشر ، شاخص های مسکن کافی ، مجتمع مسکونی