نقش دانش روانشناسی محیطی در ارتقاء کیفیت فضاهای داخلی خانه

امروزه با توجه به رشد جمعیت و گسترش شهرنشینی ، تغییر عادات سکونت و حذف حیاطها و کاهش مساحت و ابعاد خانه ها و همچنین گسترش آپارتمان نشینی و رواج بلند مرتبه سازی و در نهایت تجمیع کاربران در سطحی محدود و از بین رفتن فرهنگ محله ای و کاهش تعاملات اجتماعی و حیات جمعی موجب نزول سطح سلامت روانی در ساکنین گشته است . از آنجایی که سکونت ، بیانگر برقراری پیوندی پرمعنا بین انسان و محیط مفروض است که از تلاش برای هویت یافتن (به مکانی حس تعلق داشتن ) ناشی گردیدهاست که نادیده گرفتن اهمیت کیفیت خانه موجب نارضایتی ساکنین و کاهش سطح سلامت روانی آنان می گردد که این امر نشانگر ضرورت بررسی این موضوع می باشد، لذا با بهره گیری از فناوری های نوین و نگاهی تخصصی تر به نیازهای انسانی در کنار رعایت استانداردهای طراحی خانه می توان در جهت ارتقاء کیفیت ، آسایش و آرامش در کالبد و فضاهای داخلی خانه گامی برداست . بر این اساس با بررسی علم روانشناسی محیطی و بهره گیری از علوم رفتاری در طراحی فضاهای داخلی خانه در خصوص ارتباط رفتار انسان و محیط کالبدی می توان به ایجاد بستری کالبدی برای بهبود و ارتقاء سلامت روان کاربران نایل شد. پزوهش حاضر با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و با روش توصیفی - تحلیلی ، ماهیت دانش روانشناسی محیطی و حوزه های کارکردی آن و اهمیت خانه را مورد بررسی قرار دادهاست و نتایج تحقیق حاکی از آن است که نیازهای انسانی که عامل جهت دهی به رفتارها می باشد می تواند ابزاری مناسب در جهت ایجاد سرزندگی ، پویایی ، امنیت و حس مکان در فضاهای محدود خانه گردد.

کلیدواژه ها:

خانه ، سکونت ، علوم رفتاری ، روانشناسی محیطی