مولفه های بومی و اقلیمی و ارتباط آن با اصول معماری سبز

جهان امروز با بحرانهای کمبود منابع تجدیدناپذیر و آلودگی های ناشی از این نوع انرژی مواجه شده است ؛ به همین دلیل رعایت ساختارهای اصولی معماری ، بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است . امروزه معماران برای پاسخگویی به این بحرانها در پی ارتباط با معماری پایدار گذشته که بر اساس حداکثر استفاده از شرایط طبیعی و اقلیمی هر منطقه بوده، هستند . یکی از این الگوهای مورد استفاده معماران در این زمینه ، معماری سبز متناسب با تکنولوژی و نیاز امروز می باشد. هدف از مطالعه حاضر مروری است بر معماری سبز و معماری بومی و اقلیمی ؛ با طرح این پرسش که معماری سبز با به کارگیری چه اصولی با معماری بومی و اقلیمی ارتباط برقرار می کند؟ در این نوشتار با استفاده از مطالعات کتابخانه ای ، به بررسی پژوهش های انجام شده در تبیین مولفه های معماری بومی و معماری اقلیمی و ارتباط آن با اصول معماری سبز به منظور ارتقای کیفی معماری در ساخت و سازهای جدید پرداخته شده است . نتایج بدست آمده نشان می دهد که می توان گفت که معماری بومی دربردارنده دانش چگونگی طراحی هماهنگ با طبیعت ، به روشی با دوام، سالم و پایدار است و دانش حاصل از معماری بومی در هسته اصلی یک طراحی واقعا پایدار قرار دارد. از این رو توجه به طراحی بومی ، اصول آن و توجه به ویژگی های بومی و تلفیق این ویژگی ها با نیازهای امروز می تواند در نهایت به یک معماری سبز بدل شود.

کلیدواژه ها:

معماری اقلیمی ، معماری بومی ، معماری پایدار ، معماری سبز.