کاربست رویکرد معماری احیاکننده به جهت توسعه اهداف پایداری زیست محیطی در مسکن معاصر

در کشورهای در حال توسعه از جمله ایران، مصرف انرژی در مسکن بالاتر از سایر کاربری ها می باشد که این مهم منجر به آسیب های فراوانی به محیط زیست گردیده است . با وجود پژوهش های صورت گرفته در حوزه معماری پایدار، با این حال راهبردهای توسعه پایدار به جهت کاهش میزان مصرف انرژی و افزایش پایداری زیست محیطی در حوزه مسکن کافی نبوده است . حال یکی از رویکردهای ارائه گردیده در دنیا که نمونه کامل تری از معماری پایدار می باشد، رویکرد معماری احیاکننده است که یکی از مهم ترین شاخص آن وجود طبیعت و کل نگری است . لذا در این راستا هدف اصلی این پژوهش بررسی ماهیت رویکرد معماری احیاکننده در جهت توسعه اهداف پایداری زیست محیطی در مسکن معاصر می باشد. این پژوهش از نظر روش شناسی توصیفی -تحلیلی و از نظر هدف کاربردی است . نتایج حاصل از پژوهش بیانگر این مهم است که به منظور پیاده سازی رویکرد معماری احیا کننده با توجه به اینکه فاصله میان انسان و طبیعت روز به روز در حال افزایش می باشد، می بایست از راهکارهایی بهره گرفت که نه تنها با طبیعت ارتباط بیشتری برقرار کند بلکه از طریق احیا کنندگی به تولیدکنندگی آن نیز کمک کند. در این راستا می توان از راهکارهایی همچون ایجاد هماهنگی مطلوب میان محیط طبیعی و مصنوع، سیستم های ساخت و ساز مدولار، فناوری های عاری از کربن و .... بهره جست که به تفصیل بیان خواهد گردید .

کلیدواژه ها:

معماری احیا کننده ، معماری پایدار ، توسعه پایدار ، مسکن