بررسی نقش سازماندهی فضایی بر روابط انسانی با رویکرد روانشناسی محیط

اینکه مردم و رویدادها در زمان وفضا گرد هم آیند، شرط لازم برای هر اتفاقی است ؛ اما مهم تر از آن این است که کدام فعالیت ها اجازه ی گسترش یافتن دارند. تنها ایجاد فضاهایی که مردم بیایند و بروند کافی نیست ، می بایست شرایط مطلوب برای ماندن در فضا و پرسه زدن و درنگ کردن در فضا نیز وجود داشته باشد؛ اینجاست که کیفیت تک تک بخش های محیط کالبدی دارای اهمیت می شود و طراحی تمامی فضاها و جزئیات ارتباطی و ساماندهی فضایی فاکتورهایی تعیین کننده محسوب می شوند. بنابراین از وظایف مهم معمار تشخیص تمایلات مردم، توجه به قلمروهای شخصی و برگزیدن مناسب ترین مسیرهای ارتباط فضایی برای طراحی مجموعه و بوجود آوردن محیطی است که رفتارهای حاصل از آن روابط انسانی را تامین کند. در این مقاله به ترکیب توانمند فضاها به گونه ای که بتوانند برای کاربری های مختلف استفاده شوند و قرار گیری و طراحی آنها در کنار یکدیگر با استفاده از الگوهای فضایی مناسب و با استفاده از علم روانشناسی محیط ، پرداخته می شود. طراحی فضاها با این سبک طراحی می تواند در مقایسه با مکان هایی که فقط برای یک نوع استفاده طراحی شده اند به استفاده کنندگان خود حق انتخاب های بیشتری می دهند و بر استقبال افراد از این فضاها بیفزاید چرا که حضور بیشتر افراد در فضا روابط انسانی را ارتقاء می دهد، در این طراحی باید به فرم و الگوی طراحی فضاها جهت رسیدن به ساختار فضایی مناسب توجه بیشتری شود.

کلیدواژه ها:

سازماندهی فضایی ، روابط انسانی ، روانشناسی محیط .