خلوت در معماری و تاثیر آن بر تعاملات اجتماعی کودکان کم توان جسمی

عناصر سازنده هر فضای معماری تعریف کننده کلیت آن است ، در جهت بالا بردن قابلیت محیط ، باید عناصر سازنده و اجزای آن نیز این قابلیت را تقویت کند. همچنین استفاده از مفهوم قابلیت ها می تواند منجر به این شود که طراح، فعالیت های ممکن کاربر را در طی طراحی در نظر بگیرد که به طور فزاینده ای در بسیاری از موارد طراحی مهم هستند. از جمله دغدغه های بسیاری از خانواده ها در ایران پرورش و نگهداری کودکان کم توان جسمی است . هدف از پژوهش حاضر ارتقا سطح تعاملات اجتماعی کودکان کم توان جسمی از طریق معیار های قابلیت محیطی می باشد. روش تحقیق پژوهش حاضر پیمایشی و از نوع توصیفی ، تحلیلی است . جامعه آماری آن را (والدین )کودکان کم توان جسمی مازندران تشکیل می دهد. نمونه آماری با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب به عنوان نمونه پژوهش در نظر گرفته شد. پرسشنامه ها با استفاده از نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت . یافته ها نشادن داده است ، محیط های معماری می توانند با استفاده از فرم های نرم و منحنی ، رنگ ها و ابعاد و تناسبات محیطی موجب افزایش توان رفتاری کودک شوند. خلوت توانایی کنترل تعامل اجتماعی ، حق انتخاب و امکان تعامل اجتماعی دلخواه فرد عنوان شده و از جهت رابطه بین فرد و گروه و مابقی جامعه دارای اهمیت است . با توجه به تاثیر مثبتی که خلوت در محیط های معماری دارد، می تواند در روند روبه رشد کودکان کم توان جسمی موثر باشد. از اینرو طراحی فضاهای آموزشی ( مهدکودک) با درنظر گرفتن عناصر ایجاد کننده خلوت، از اهمیت ویژه ای برخوردار است . که می بایست امن ، آرام، در عین حال محرک باشد.

کلیدواژه ها:

کودکان کم توان جسمی ، روانشناسی محیط ، تعاملات اجتماعی ، خلوت.