بررسی معیار های زمینه گرایی بارویکرد معماری زنده در شکل گیری مجتمع مسکونی

امروزه با نگاهی به ساختمان ها و آثار معماری دوران مدرن, عدم توجه و یا کم توجهی به زمینه در سطح برنامه ریزی و طراحی مشخص می گردد. این مسئله تهدیدی بر نابودی پتانسیل های بالقوه و بالفعل زمینه می باشد. یکی از شاخصه های زمینه گرایی توجه به معماری زنده در طراحی معماری است .معماری زمینه گرا پیامی را که بستر معماری به او انتقال داده به عینیت رسانده و طراحی می کند و بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا تاکید دارد که در نتیجه ساختمان جزو کوچکی از طبیعت خواهد بود. طبیعت در طول تاریخ منبع الهام خلاقیت های انسان بوده است برای هزاران سال است انسان از طبیعت بهره برده تا ان را به وضعیت دلخواهش دراورد. مردم به طور کلی محیط های طبیعی را به محیط های مصنوع ترجیح می دهند لذا در چنین بستری بود که معماری متوجه زمینه اش شدو معماری زمینه گرا نوعی قوت یافت . بی توجهی به انکار زمینه ، اساسا ماهیت خود محورانه و ضد اجتماعی حرکت مدرن را نشان می دهد. هر پدیده در محیط پیرامون خود تاثیر می گذارد و از آن تاثیر می گیرد و در تعامل با یکدیگر هستند بنابراین مواد زنده این امکان را به وجود می اورند که ساختمان ها تاثیری مثبت بر محیط پیرامون خود داشته باشند.فناوری زنده توانایی تغییر رابطه ی بنیادین میان توسعه انسانی و محیط را دارند و باعث حفظ زمینه در ساختمان ها می شود. به منظور جمع آوری اطلاعات اولیه و تدوین چارچوب نظری و پیشینه تحقیق به کتب ، اسناد و مدارک کتابخانه ای ، مقالات علمی و پژوهشی رجوع شده است . در این تحقیق سعی شده است تا با طراحی زمینه گرا با شرایط موجود شیوه ای جدیدی را درتعامل با طبیعت در ساختمان های مسکونی بوجود بیاوریم .

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، معماری زنده ، معماری زمینه گرا ، طبیعت