تغییرات گفتمانی پیرامون هویت کردی از پیدایی انقلاب مشروطه تا ظهور دولت مدرن در ایران

روایت­نگری­های تاریخی و توجیهات نظری دال مرکزی «کردبودگی» را در جایگاه مفهومی بت­واره و استعلایی قرار داده­اند، تا جایی که از پرداختن به خود این پدیده غفلت شده است. پژوهش حاضر بر آن است تحول ابژه­شوندگی «کردبودگی» را از دوران انقلاب مشروطه تا برآمدن دولت مدرن واکاوی مضمونی نماید. بدین منظور با نقد رویکردهای دیرینه­گرایی، قوم­گرایی و مدرنیست برساختگرایی و اخذ نگاهی گفتمانی تحولات هویت کردی را بررسی می­کند تا صورت­بندی­های گفتمانی چنین پدیده­ای روشن شود. روش پژوهش براساس تحلیل گفتمان فوکویی و شیوه انتخاب اسناد به صورت نمونه ­گیری هدفمند است. یافته­های مطالعه حاکی از آن است که نظم معرفتی پیشین دلالتی زبانی قومی داشت. اما بر اثر دگرگونی­ها و تحولاتی مانند جنگ جهانی اول و در پی آن ایجاد قدرت تمرکزبخش دولت در آستانه ظهور، مکانیسم­های هویت­بخش در میدان سیاست قرار گرفتند و در درون چنین حوزه­ای معنا و مفهوم پیدا کردند. در واقع می­توان گفت تا قبل از جنگ جهانی اجتماع زبانی مذهبی و قومی بازنمایی­کننده هویت کردی بود و بعد از آن فرم جامعوی سیاسی مطرح شد.

کلیدواژه ها:

ابژه شوندگی ، کرد بودگی ، هویت کردی ، نظم معرفتی ، ، جامعوی- سیاسی