اثر محلول پاشی گلایسینبتایین بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان در شرایط شور

به منظور بررسی اثر محلول پاشی گلایسینبتایین بر عملکرد و اجزای عملکرد آفتابگردان در شرایط شور آزمایشی در دانشگاه آزاد اسلامی سبزوار در سال زراعی ۹۰-۸۹ انجام شد. این بررسی در قالب آزمایش فاکتوریل با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در ۳ تکرار به صورت مزرعه ای انجام شد. فاکتورهای مورد بررسی محلول پاشی گلایسینبتایین در چهار سطح ۰، ۵۰، ۱۰۰ و ۱۵۰ میلی مولار و زمان محلول پاشی در ۳ سطح (v۵ (۵ برگی آفتابگردان) R۱ (ظهور طبق) و  R۵(شروع گل دهی)) بود. مقایسه میانگین تیمارها نشان داد که بیشترین عملکرد دانه،  عملکرد بیولوژیک، تعداد دانه در طبق و درصد پتاسیم برگ در محلول پاشی در هنگام ۵ برگی به دست آمد، در صورتی که تاخیر در زمان محلول پاشی سبب افزایش مقدار پتاسیم در برگ آفتابگردان شد. وزن صد دانه تحت تاثیر زمان محلول پاشی قرار نگرفت، اگرچه بیشترین وزن صد دانه در محلول پاشی در زمان ۵ برگی مشاهده شد. با افزایش مقدار مصرف گلایسینبتایین عملکرد و اجزای عملکرد به صورت خطی افزایش یافت و بیشترین مقدار این صفات در محلول پاشی به مقدار ۱۵۰ میلی مولار  به دست آمد که تفاوت آماری معنی داری با مصرف ۱۰۰ میلی مولار نداشت. افزایش میزان محلول پاشی از ۱۰۰ به ۱۵۰ میلی گرم سبب افزایش ۷۵/۵% میزان سدیم در گیاه شد. در مجموع می توان محلول پاشی در زمان ۵ برگی به مقدار ۱۰۰ میلی مولار را مناسب ترین تیمار برای حصول مناسب ترین عملکرد در شرایط شور توصیه کرد.