تاثیر هشت هفته تمرین هوازی بر سطح فاکتورهای انعقادی زنان یائسه

امروزه چاقی و اضافه وزن ناشی از کم تحرکی، از پیامدهای نامطلوب تغییر سبک زندگی محسوب می شوند. چاقی به علت ارتباط با بسیاری از اختلالات و بیماریها از جمله بیماری های قلبی عروقی از عوامل تهدید کننده سلامتی است. در همین راستا توجه پژوهشگران - به شاخص هایی معطوف شده است که با دقت و حساسیتبیشتری خطر بیماری های قلبی عروقی را پیشگویی می کنند. در همین رابطه، یافته های مطالعات پژوهشی اخیر نشان می دهند، برخی از ایین شاخص ها نظیر غلظتفیبرینوژن و فاکتورهای انعقادی با گسترش و پیشرفت بیماری های قلبی عروقی مرتبط می باشند. در این تحقیق ۲۰ زن ۴۵-۶۰ ساله با شاخص توده بدنی بیش تر از ۲۵ کیلوگرم بر مترمربع و ساکن شهر مشهد به روش هدفدار و در دسترس گزینش شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و گروه تجربی تقسیمشدند ( ۱۰ نفر در گروه تجربی و ۱۰ نفر در گروه کنترل ). برنامه تمرین هوازی شامل هشت هفته فعالیت هوازی، ۳ جلسه در هفته و به مدت ۶۰-۴۰ دقیقه در هر جلسه با شدت های بین ۵۵ تا ۷۵ درصد حداکثر ضربان قلب بود. پیش از شروع برنامه تمرینی و ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه اندازه گیری های تن سنجی و آزمایشاتفیبرینوژن، زمان ترومبوپلاستین نسبی و زمان پروترومبین اجرا شد. نتایج نشان داد که پس از هشت هفته تمرین منظم شاخص وزن کاهش معناداری یافته اسیت . در حالیکه در شاخص های دیگر تن سنجی هیچ گونه تفاوت معناداری طی مراحل پیش آزمون و پس آزمون مشاهده نشد. نتایج نشان داد که تغییرات بین گروهی شاخص هایفیبرینوژن، زمان ترومبوپلاستین نسبی و زمان پروترومبین تفاوت معنی داری نداشته اند. در یک نتیجه گیری کلی یافته های این پژوهش نشان داد کیه فعالیت ورزشیمنغم نتوانست موجب کاهش معنادار درصدچربی بدن و شاخص های فیبرینوژن و عوامل انعقادی گردد؛ و از آنرایی که تغذیه و رژیم غذایی از عوامل موثر بر تغییراتدرصد چربی بدن و عوامل خطرزای قلبی عروقی است، لذا پیشنهاد می گردد در تحقیقات آتی اثر تمرین و رژیم ذایی کنترل شده بر این متغیرها بررسی گردد.

کلیدواژه ها:

فاکتور های انعقادی ، فیبرینوژن ، تمرین هوازی ، زنان یائسه.