تاثیر علفکشهای پیش رویشی، پس رویشی و تلفیق آنها در کنترل علفهای هرز بهاره و تابستانه باغات سیب و انگور

به منظور بررسی کارآیی علفکش های پیشرویشی و پسرویشی جدید در کنترل علف های هرز، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی در سه تکرار در شهر تهران در باغ سیب و در شهر قزوین در باغ انگور در سال زراعی ۸۸ انجام گرفت. فاکتور اول علفکشهای پیشرویشی (دیورون (کارمکس WP ۸۰%) به میزان ۶/۱ کیلوگرم ماده خالص در هکتار، ناپروپامید (دورینول SC ۴۵%) به میزان ۱/۴ کیلوگرم ماده خالص در هکتار، اکسیفلورفن (گل EC ۲۴%) به میزان ۴۸/۰ کیلوگرم ماده خالص در هکتار، تریفلورالین (ترفلان EC ۴۸%) به میزان ۲/۱ کیلوگرم ماده خالص در هکتار و شاهد (بدون علفکش)) و فاکتور دوم علفکش های پس رویشی (گلیفوسیت (رانداپ SL ۴۱%) به میزان ۵/۲ کیلوگرم ماده خالص در هکتار + ۸ کیلوگرم سولفات آمونیوم در هکتار، دوبار استفاده از گلیفوسیت همراه با سولفات آمونیوم، تریکلوپیر (گارلون EC ۶۰%) به میزان۲/۱ کیلوگرم ماده خالص در هکتار و دوبار استفاده از تریکلوپیر) بود. نتایج آزمایش نشان داد که استفاده از علفکش های پیش رویشی می تواند علف های هرز یکساله بهاره را ۴۹ تا ۹۳ درصد کنترل کند. یکبار استفاده از گلیفوسیت در کنترل یکساله ها موثر بود، ولی در کاهش وزن خشک علف های هرز چند ساله موثر نبود. یک و یا دوبار استفاده از تریکلوپیر و دوبار گلیفوسیت در کاهش وزن خشک علف های هرز چند ساله موثرتر بود. استفاده از علفکش های پیش رویشی باعث کاهش وزن خشک بیشتر در علف های هرز دائمی شد.

کلیدواژه ها:

اکسیفلورفن ، تریکلوپیر ، علفهرز یک ساله بهاره ، علفهرز چند ساله ، گلیفوسیت