تبیین حیات موسیقیایی عصر صفوی به روایت متون و سفرنامه های سیاحان اروپایی

در عصر صفوی، هنر موسیقی در سایه حمایت و هنرپروری شاهان و خاندان سلطنتی و نهاد قدرت، از رونق و پویایی قابل توجهی برخوردار گردید. موسیقی در عصر صفوی جدای از دربار، نزد عامه مردم نیز در مکان هایی نظیر قهوه خانه ها و میخانه ها ادامه حیات داشته است. هم چنین در این دوره با توجه به منهیات مذهب شیعه در مورد هنر موسیقی و غنا، موسیقی به ناچار برای ادامه حیات خود به مذهب متوسل شد و روابطی دو سویه و تاثیرگذار میان موسیقی و مذهب برقرار شد. مقاله حاضر بر آن است که از طریق بررسی و مطالعه منابع عصر صفوی به خصوص سفرنامه های سیاحان اروپایی به عنوان شاخه ای مهم از منابع مکتوب عصر صفوی، به توصیف و تحلیل جایگاه موسیقی و موسیقی دانان در میان شاهان صفوی، انواع موسیقی و آلات موسیقیایی آن دوران بپردازد. در عصر صفوی موسیقی نظری چون ادوار گذشته رشد نکرد؛ اما موسیقی عملی به عنوان یکی از مظاهر اصلی سلطنت به خصوص شاخه مجلسی آن از رشد چشم گیری برخوردار گردید که تاثیر خود را بر اعصار بعد به خصوص دوران قاجار بر جای گذاشت.

کلیدواژه ها:

موسیقی مجلسی ، موسیقی مذهبی ، موسیقی نقاره خانه ای ، موسیقی قهوه خانه ای ، عصر صفوی.