اومانیسم و عرفی شدن فقه

یکی از مکاتب فکری غرب، اومانیسم است که با مبنای انسان­گرایی، همه چیز را برای انسان، در جهت رسیدن هرچه بیشتر به لذات مادی و هواهای نفسانی می­خواهد. این نگرش باعث می­شود انسان جهان­بینی مادی داشته باشد و با هواپرستی و خودپرستی، غرق در لذات حیوانی شود و نهایتا در حیوانیت خویش هلاک شود. از طرفی زیربنای دین و اخلاق زده می­شود و موجب عرفی شدن دین می­شود. بازتاب تقدس­زدایی از دین، رسیدن به پوچی یا نهیلیسم در انسان است، چرا که در گرداب مشکلات، منبع مقدسی برای خویش نمی­یابد تا مایه امید و نجاتش باشد. جامعه نیز با ازبین رفتن اخلاق و قانون به ورطه نابودی کشانده می­شود.  این تحقیق بر آن است که با روش تحلیلی توصیفی به بیان اومانیسم و تاثیر آن در عرفی شدن فقه بپردازد. اومانیسم با نگاه جدیدی که به عالم و آدم دارد، از طریق خصوصی کردن و عصری کردن دین باعث عرفی شدن دین و فقه شده است. به این ترتیب دین از یک امر قدسی و وحیانی به یک امر دنیوی و مادی تنزل پیدا کرده است. نتیجه چنین دیدگاهی بازماندن بشر از کمال انسانیت و غرق شدن وی در ورطه حیوانیت است. رویکردی که ما در این تحقیق به آن اشاره کردیم، علی­رغم پژوهش­های زیادی که در مورد اومانیسم موجود است، مورد مشابه ندارد و تحقیقی که به تاثیر اومانیسم در عرفی شدن فقه و راه­های برون­رفت از آن به طور مستقل و مدون پرداخته باشد وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

اومانیسم ، عرف ، عرفی شدن ، فقه ، دین